A INTOLERÂNCIA DESTRÓI VIDAS...
Ontem, conversando com minha cara metade, fiquei sabendo que dois filhos de um conhecido meu de infância estão internados com tuberculose. E outra filha, que tem filhos pequenos, veio até minha mãe pedir uma panela, mesmo velha, para que pudesse preparar refeições para ela e sua prole. É justo dizer que toda a família é viciada...
Um dos irmãos deste grupo em questão faleceu a algum tempo atrás. E os dois que agora estão recebendo tratamento médico provavelmente seguirão o irmão brevemente. Na sequência, muito provavelmente, sua prole poderá seguir os passos de seus ascendentes.Mas por que isso aconteceu? Não há como mudar seu destino? Talvez...
Tudo se iniciou a algum tempo atrás, com os genitores das pessoas em questão. Era um casal birracial... o marido branco, a esposa, negra. E duas famílias intolerantes. Nem os pais do rapaz queriam uma nora negra, nem os pais da moça queriam um genro branco. Pureza de raça, segundo eles. E cada família hostilizava a vítima que não se encaixava no perfil desejado. Os dois tentaram viver seu amor, apesar da torcida contra... e do clima de hostilidade entre as famílias...
Podemos dizer que esse romance foi uma releitura de "Romeu e Julieta", ao menos até certo ponto. Os Montecchio e os Capuleto estavam bem representados pelas duas famílias. No meio, o casal de apaixonados, tentando seguir em frente, mesmo com toda adversidade. Mas o ser humano é fraco... chegou um momento em que a vida ficou insustentável para o casal e, mesmo tendo filhos pequenos, acabaram por se separar. Nem é necessário dizer que as crianças ficaram com a mãe. Afinal, eram negros, e a avó não os admitiria em seu seio familiar...
A esposa abandonada procurou na garrafa consolo para o coração partido. O esposo ainda tentou auxiliar sua amada, mesmo à revelia da família. Mas é claro que os filhos estavam revoltados com a situação. Pré adolescentes, passaram a hostilizar seu genitor. Que em determinado momento, acabou por desistir da família...
Embora esporadicamente tentasse auxiliar a esposa, não foi capaz de tirá-la do vício, que foi evoluindo até chegar a drogas mais pesadas. E a prole passou a acompanhá-la. O rapaz, em determinado momento, resolveu refazer sua vida, e encontrou uma nova companheira... branca, desta vez. O choque para a ex foi grande, e acabou por cair no abismo de uma vez, vindo a falecer de desgosto depois de algum tempo. Sua prole? Chafurdou no vício, pois não havia ninguém a estender-lhes a mão...
O pai abriu mão de seus filhos. Quando deveria ter-lhes estendido a mão, tentar dar-lhes apoio, pelo menos. Não estou dizendo que, se ele tentasse cuidar de suas crianças, elas sairiam do mundo de sombras em que se encontram. Mas pelo menos teria tentado mudar a sorte de seus descendentes. Não foi o que fez. Nem mesmo o funeral de seu filho foi assistir. E também jamais retornou para dar uma palavra de apoio que fosse para os sobreviventes. Não posso julgá-lo. Não sei o que se passa nem em sua vida nem na de seus filhos...
O que estou tentando dizer? Que quando a intolerância predomina em uma ou mais famílias, o resultado é a destruição da alma das pessoas. O racismo é algo irracional. Afinal, por baixo da pele, todos somos exatamente iguais. O sangue é vermelho para todos...
Jamais devemos desistir daqueles que foram entregues aos nossos cuidados. Nem sempre o caminho é fácil de seguir, mas se abrirmos mão de nossa missão, tudo perderá sentido. Muitas vezes, guiados por uma fé equivocada, tomamos decisões que afetam a todos ao nosso redor. Sim, as duas famílias que destruíram a vida dos dois jovens e seus filhos eram religiosas fervorosas... uma, evangélica, a outra, católica...
Independentemente da fé que cada pessoa professa, temos que ter em nosso coração muito Amor por aqueles que nos são caros. Se ofertarmos Amor a eles, sem impormos condições, tenha certeza de que conseguiremos guiá-los para a Luz... mas temos que acreditar que somos capazes, e lutar contra as intempéries do mar bravio que é a vida...
Não é uma tarefa fácil. Mas, se seguirmos em frente em nossa missão, sem esmorecer, podemos até mesmo não lograr êxito em nossa empreitada, mas teremos consciência que fizemos tudo ao nosso alcance. Iluminamos o caminho para aqueles que se encontravam perdidos na Penumbra. Seguira Luz ou não é decisão de cada um...
Sejamos o Farol que ilumina o caminho daqueles que seguem junto ao precipício. E vamos estender a mão para que estes se sintam acolhidos e desejem caminhar ao nosso lado. Mostremos Compaixão e Amor a todos que se encontram à nossa volta. E tenha certeza de que todos juntos alcançaremos o tão sonhado Paraíso...
Tania Miranda 29/04/2025
=========================================================================
A INTOLERÂNCIA DESTRÓI VIDAS...
Ontem, conversando com minha cara metade, fiquei sabendo que dois filhos de um conhecido meu de infância estão internados com tuberculose. E outra filha, que tem filhos pequenos, veio até minha mãe pedir uma panela, mesmo velha, para que pudesse preparar refeições para ela e sua prole. É justo dizer que toda a família é viciada...
Um dos irmãos deste grupo em questão faleceu a algum tempo atrás. E os dois que estão recebendo tratamento médico seguirão o irmão em breve. Na sequência, sua prole poderá seguir os passos de seus ascendentes. Mas como isso aconteceu? Não há como mudar seu destino? Talvez...
Tudo se iniciou a algum tempo atrás, com os genitores das pessoas em questão. Era um casal birracial... o marido branco, a esposa, negra. E duas famílias intolerantes. Nem os pais do rapaz queriam uma nora negra, nem os pais da moça queriam um genro branco. Pureza de raça, segundo eles. E cada família hostilizava o cônjuge que não se encaixava no perfil desejado. Os dois tentaram viver seu amor, apesar da torcida contra... e do clima de hostilidade entre as famílias...
Podemos dizer que esse romance foi uma releitura de "Romeu e Julieta", ao menos até certo ponto. Os Montecchio e os Capuleto estavam bem representados pelas duas famílias. No meio, o casal de apaixonados, tentando seguir em frente, mesmo com toda adversidade. Mas o ser humano é fraco... chegou um momento em que a vida ficou insustentável para o casal e, mesmo tendo filhos pequenos, acabaram por se separar. Nem é necessário dizer que as crianças ficaram com a mãe. Afinal, eram negros, e a avó paterna não os admitiria em seu seio familiar...
A esposa abandonada procurou na garrafa consolo para o coração partido. O esposo ainda tentou auxiliar sua amada, mesmo à revelia da família. Mas é claro que os filhos estavam revoltados com a situação. Pré adolescentes, passaram a hostilizar seu genitor. Que em determinado momento, acabou por desistir da família...
Embora esporadicamente tentasse auxiliar a esposa, não foi capaz de tirá-la do vício, que foi evoluindo até chegar a drogas mais pesadas. E a prole passou a acompanhá-la. O rapaz, em determinado momento, resolveu refazer sua vida, e encontrou uma nova companheira... branca, desta vez. O choque para a ex foi grande, e acabou por cair no abismo de uma vez, vindo a falecer de desgosto depois de algum tempo. Sua prole? Chafurdou no vício, pois não havia ninguém a estender-lhes a mão...
O pai desistiu de seus filhos. Quando deveria ter-lhes estendido a mão, dar-lhes apoio... não estou dizendo que, se ele tentasse cuidar de suas crianças, elas sairiam do mundo de sombras em que se encontram. Mas pelo menos teria tentado mudar a sorte de seus descendentes. Não foi o que fez. Nem mesmo o funeral de seu filho foi assistir. E também jamais retornou para dar uma palavra de apoio que fosse para os sobreviventes. Não posso julgá-lo. Não sei o que se passa nem em sua vida nem na de seus filhos...
O que estou tentando dizer? Que quando a intolerância predomina em uma ou mais famílias, o resultado é a destruição da alma das pessoas. O racismo é algo irracional. Afinal, por baixo da pele, todos somos exatamente iguais. O sangue é vermelho para todos...
Jamais devemos desistir daqueles que foram entregues aos nossos cuidados. Nem sempre o caminho é fácil de seguir, mas se abrirmos mão de nossa missão, tudo perderá sentido. Muitas vezes, guiados por uma fé equivocada, tomamos decisões que afetam a todos ao nosso redor. Sim, as duas famílias que destruíram a vida dos dois jovens e seus filhos eram religiosas fervorosas... uma, evangélica, a outra, católica...
Independentemente da fé que cada pessoa professa, temos que ter em nosso coração muito Amor por aqueles que nos são caros. Se ofertarmos Amor a eles, sem impormos condições, tenha certeza de que conseguiremos guiá-los para a Luz... mas temos que acreditar que somos capazes, e lutar contra as intempéries do mar bravio que é a vida...
Não é uma tarefa fácil. Mas, se seguirmos em frente em nossa missão, sem esmorecer, podemos até mesmo não lograr êxito em nossa empreitada, mas teremos consciência que fizemos tudo ao nosso alcance. Iluminamos o caminho para aqueles que se encontravam perdidos na Penumbra. Seguir a Luz ou não é decisão de cada um...
Sejamos o Farol que ilumina o caminho daqueles que seguem junto ao precipício. E vamos estender a mão para que estes se sintam acolhidos e desejem caminhar ao nosso lado. Mostremos Compaixão e Amor a todos que se encontram à nossa volta. E tenha certeza de que todos juntos alcançaremos o tão sonhado Paraíso...
Tania Miranda 29/04/2025
========================================================================
LA INTOLERANCIA DESTRUYE VIDAS...
Ayer, hablando con mi otra mitad, me enteré de que dos hijos de un conocido mío de la infancia están hospitalizados con tuberculosis. Y otra hija, que tiene niños pequeños, vino a mi madre a pedirle una olla, aunque fuera vieja, para poder preparar comidas para ella y sus hijos. Es justo decir que toda la familia es adicta...
Uno de los hermanos de este grupo en cuestión falleció hace algún tiempo. Y los dos que están recibiendo tratamiento médico seguirán pronto a su hermano. Posteriormente, su descendencia podrá seguir los pasos de sus antepasados. ¿Pero cómo ocurrió esto? ¿No hay forma de cambiar tu destino? Tal vez...
Todo comenzó hace algún tiempo, con los padres de las personas en cuestión. Eran una pareja birracial... el marido era blanco, la mujer era negra. Y dos familias intolerantes. Ni los padres del niño querían una nuera negra, ni los padres de la niña querían un yerno blanco. Pureza de raza, según ellos. Y cada familia era hostil hacia el cónyuge que no encajaba en el perfil deseado. Los dos intentaron vivir su amor, a pesar de la oposición... y del ambiente hostil entre las familias...
Podemos decir que esta novela fue una reinterpretación de “Romeo y Julieta”, al menos en cierta medida. Los Montesco y los Capuleto estaban bien representados por las dos familias. En el medio, la pareja de enamorados, intentando salir adelante, a pesar de todas las adversidades. Pero los seres humanos somos débiles... llegó un momento en que la vida se volvió insostenible para la pareja y, aunque tenían hijos pequeños, terminaron separándose. No hace falta decir que los niños se quedaron con su madre. Después de todo, eran negros y su abuela paterna no los admitió en su familia...
La esposa abandonada buscó consuelo para su corazón roto en la botella. El marido siguió intentando ayudar a su amada, incluso sin el conocimiento de la familia. Pero por supuesto los niños estaban molestos con la situación. Los preadolescentes comenzaron a ser hostiles hacia sus padres. Que en un momento determinado terminó renunciando a su familia...
Aunque intentó ayudar esporádicamente a su esposa, no pudo liberarla de su adicción, que progresó hacia drogas más duras. Y la descendencia comenzó a seguirla. El chico, en un momento determinado, decidió rehacer su vida, y encontró un nuevo compañero... blanco, esta vez. El shock para la ex fue grande, y terminó cayendo al abismo de golpe, muriendo de pena al cabo de un tiempo. ¿Tu descendencia? Se hundieron en el vicio porque no había nadie que les echara una mano...
El padre renunció a sus hijos. Cuando debería haberles tendido la mano, haberles dado apoyo... No digo que si intentara cuidar a sus hijos, ellos saldrían del mundo de sombras en el que se encuentran. Pero al menos habría intentado cambiar el destino de sus descendientes. Eso no fue lo que hizo. Ni siquiera asistió al funeral de su hijo. Y nunca regresó para dar una sola palabra de apoyo a los sobrevivientes. No puedo juzgarlo. No sé qué está pasando en tu vida ni en la de tus hijos...
¿Qué estoy tratando de decir? Que cuando la intolerancia predomina en una o más familias, el resultado es la destrucción del alma de las personas. El racismo es algo irracional. Después de todo, debajo de la piel, todos somos exactamente iguales. La sangre es roja para todos...
Nunca debemos abandonar a aquellos que han sido confiados a nuestro cuidado. El camino no siempre es fácil de seguir, pero si renunciamos a nuestra misión, todo perderá sentido. A menudo, guiados por una fe equivocada, tomamos decisiones que afectan a todos los que nos rodean. Sí, las dos familias que destruyeron la vida de los dos jóvenes y sus hijos eran fervientemente religiosas... una, evangélica, la otra, católica...
Independientemente de la fe que cada persona profese, debemos tener mucho Amor en nuestro corazón hacia aquellos que nos son queridos. Si les ofrecemos Amor, sin imponer condiciones, tened por seguro que podremos guiarles hacia la Luz… pero tenemos que creer que somos capaces, y luchar contra las tempestades del mar salvaje que es la vida…
No es una tarea fácil. Pero, si continuamos adelante en nuestra misión, sin desanimarnos, quizá no tengamos éxito en nuestro empeño, pero estaremos conscientes de que hicimos todo lo que estaba a nuestro alcance. Iluminamos el camino para aquellos que estaban perdidos en la Oscuridad. Seguir la Luz o no depende de cada persona...
Seamos el Faro que ilumine el camino de quienes siguen el precipicio. Y extendamos nuestra mano para que se sientan acogidos y quieran caminar junto a nosotros. Demostremos compasión y amor a todos los que nos rodean. Y ten por seguro que juntos alcanzaremos el Paraíso soñado...
Tania Miranda 29/04/2025
=========================================================================
INTOLERANCE DESTROYS LIVES...
Yesterday, while talking to my other half, I learned that two children of a childhood acquaintance of mine are hospitalized with tuberculosis. And another daughter, who has young children, came to my mother asking for a pan, even an old one, so that she could prepare meals for herself and her children. It is fair to say that the entire family is addicted...
One of the brothers in this group in question died some time ago. And the two who are receiving medical treatment will soon follow their brother. Then, their children will be able to follow in the footsteps of their ancestors. But how did this happen? Is there no way to change their destiny? Maybe...
It all started some time ago, with the parents of the people in question. They were a biracial couple... the husband was white, the wife was black. And two intolerant families. Neither the boy's parents wanted a black daughter-in-law, nor the girl's parents wanted a white son-in-law. Racial purity, according to them. And each family was hostile to the spouse who did not fit the desired profile. The two tried to live their love, despite the opposition... and the hostile atmosphere between the families...
We can say that this novel was a reinterpretation of "Romeo and Juliet", at least to a certain extent. The Montagues and the Capulets were well represented by the two families. In the middle, the couple in love, trying to move on, despite all the adversity. But human beings are weak... there came a time when life became unsustainable for the couple and, even though they had small children, they ended up separating. Needless to say, the children stayed with their mother. After all, they were black, and their paternal grandmother would not allow them into her family...
The abandoned wife sought solace for her broken heart in the bottle. The husband still tried to help his beloved, even against the family's will. But of course, the children were revolted by the situation. As pre-teens, they began to harass their father. At a certain point, he ended up giving up on his family...
Although he sporadically tried to help his wife, he was unable to free her from her addiction, which progressed to harder drugs. And her children followed suit. At a certain point, the young man decided to rebuild his life and found a new partner... this time a white woman. The shock to his ex was great, and she ended up falling into the abyss once and for all, dying of grief after some time. His children? They wallowed in addiction, because there was no one to lend them a hand...
The father gave up on his children. When he should have extended a hand to them, given them support... I'm not saying that if he had tried to take care of his children, they would have left the world of shadows they find themselves in. But at least he would have tried to change the fate of his descendants. That's not what he did. He didn't even attend his son's funeral. And he never returned to give a single word of support to the survivors. I can't judge you. I don't know what's going on in your life or in the lives of your children...
What am I trying to say? That when intolerance prevails in one or more families, the result is the destruction of people's souls. Racism is something irrational. After all, beneath the skin, we are all exactly the same. Blood is red for everyone...
We must never give up on those who have been entrusted to our care. The path is not always easy to follow, but if we give up on our mission, everything loses meaning. Many times, guided by a mistaken faith, we make decisions that affect everyone around us. Yes, the two families that destroyed the lives of the two young people and their children were fervent religious... one, Evangelical, the other, Catholic...
Regardless of the faith that each person professes, we must have in our hearts a lot of Love for those who are dear to us. If we offer them Love, without imposing conditions, be sure that we will be able to guide them to the Light... but we have to believe that we are capable, and fight against the storms of the rough sea that is life...
It is not an easy task. But, if we continue on our mission, without giving up, we may not even succeed in our endeavor, but we will be aware that we did everything in our power. We illuminated the path for those who were lost in the Darkness. Whether or not to follow the Light is up to each one of us...
Let us be the Lighthouse that illuminates the path of those who follow the edge of the precipice. And let us extend our hand so that they feel welcomed and want to walk by our side. Let us show Compassion and Love to everyone around us. And be sure that together we will reach the Paradise we dream of...
Tania Miranda 04/29/2025
========================================================================
SUVAITSEMATTOMUUS TUHOAA ELÄMIÄ...
Eilen keskustellessani puolisoni kanssa sain tietää, että lapsuudenystäväni kaksi lasta on sairaalahoidossa tuberkuloosin vuoksi. Ja toinen tytär, jolla on pieniä lapsia, tuli äitini luo pyytämään kattilaa, jopa vanhaa sellaista, jotta hän voisi valmistaa ruokaa itselleen ja lapsilleen. On sanottava, että koko perhe on riippuvainen...
Yksi kyseisen ryhmän veljistä kuoli jonkin aikaa sitten. Ja ne kaksi, jotka saavat lääkärinhoitoa, seuraavat pian veljeään. Myöhemmin heidän jälkeläisensä voivat seurata esi-isiensä jalanjälkiä. Mutta miten tämä tapahtui? Eikö kohtaloasi voi mitenkään muuttaa? Ehkä...
Kaikki alkoi jonkin aikaa sitten kyseisten ihmisten vanhemmista. He olivat erirotuinen pariskunta... aviomies oli valkoinen, vaimo musta. Ja kaksi suvaitsematonta perhettä. Eivät pojan vanhemmat halunneet mustaa miniää eivätkä tytön vanhemmat valkoista vävyä. Rodun puhtaus heidän mukaansa. Ja jokainen perhe oli vihamielinen puolisoa kohtaan, joka ei sopinut haluttuun profiiliin. Kaksikko yritti elää rakkauttaan vastustuksesta huolimatta... ja perheiden välisestä vihamielisestä ilmapiiristä...
Voimme sanoa, että tämä romaani oli ainakin jossain määrin uudelleentulkinta "Romeosta ja Juliasta". Montaguet ja Capulet olivat hyvin edustettuina näiden kahden perheen toimesta. Keskellä rakastunut pari yrittää jatkaa eteenpäin kaikista vastoinkäymisistä huolimatta. Mutta ihmiset ovat heikkoja... tuli aika, jolloin elämästä tuli kestämätöntä pariskunnalle, ja vaikka heillä oli pieniä lapsia, he päätyivät eroamaan. On sanomattakin selvää, että lapset jäivät äitinsä luokse. Loppujen lopuksi he olivat mustia, eikä heidän isänpuoleinen isoäitinsä ottanut heitä perheeseensä...
Hylätty vaimo etsi lohtua särkyneelle sydämelleen pullosta. Aviomies yritti silti auttaa rakastaan, jopa perheen tietämättä. Mutta lapset olivat tietenkin tilanteesta järkyttyneitä. Esimurrosiässä he alkoivat olla vihamielisiä vanhempiaan kohtaan. Että jossain vaiheessa hän luopui perheestään...
Vaikka hän yritti satunnaisesti auttaa vaimoaan, hän ei pystynyt vapauttamaan tätä riippuvuudesta, joka eteni kovempien huumeiden käyttöön. Ja jälkeläiset alkoivat seurata häntä. Jossain vaiheessa poika päätti rakentaa elämänsä uudelleen ja löysi uuden kumppanin... tällä kertaa valkoisen. Shokki oli exälle suuri, ja hän päätyi syöksymään yhtäkkiä kuiluun kuollen sydänsuruihin jonkin ajan kuluttua. Sinun jälkeläisesi? He rypeivät paheissa, koska ei ollut ketään auttamassa heitä...
Isä luopui lapsistaan. Kun hänen olisi pitänyt auttaa heitä, tukea heitä... En väitä, että jos hän olisi yrittänyt pitää huolta lapsistaan, he olisivat päässeet pois varjomaailmasta, johon he ovat joutuneet. Mutta ainakin hän olisi yrittänyt muuttaa jälkeläistensä kohtaloa. Sitä hän ei tehnyt. Hän ei edes osallistunut poikansa hautajaisiin. Eikä hän koskaan palannut sanoakseen yhtäkään kannustavaa sanaa eloonjääneille. En voi tuomita häntä. En tiedä, mitä sinun tai lastesi elämässä tapahtuu...
Mitä yritän sanoa? Että kun suvaitsemattomuus vallitsee yhdessä tai useammassa perheessä, seurauksena on ihmisten sielujen tuhoutuminen. Rasismi on irrationaalinen asia. Loppujen lopuksi, ihon alla me kaikki olemme täsmälleen samanlaisia. Veri on punaista kaikille...
Meidän ei tule koskaan luopua niistä, jotka on uskottu meidän huostaan. Polkua ei ole aina helppo seurata, mutta jos luovumme tehtävästämme, kaikki menettää merkityksensä. Usein harhaanjohdetun uskon ohjaamina teemme päätöksiä, jotka vaikuttavat kaikkiin ympärillämme oleviin. Kyllä, kaksi perhettä, jotka tuhosivat kahden nuoren ja heidän lastensa elämän, olivat hartaasti uskonnollisia... toinen evankelinen, toinen katolinen...
Riippumatta siitä, mihin uskoon kukin ihminen tunnustaa, meillä täytyy olla paljon rakkautta sydämessämme niitä kohtaan, jotka ovat meille rakkaita. Jos tarjoamme heille rakkautta asettamatta ehtoja, voimme olla varmoja, että pystymme ohjaamaan heidät valoon... mutta meidän on uskottava, että pystymme siihen, ja taisteltava elämän villin meren myrskyjä vastaan...
Se ei ole helppo tehtävä. Mutta jos jatkamme eteenpäin tehtävässämme menettämättä rohkeutta, emme ehkä edes onnistu pyrkimyksessämme, mutta olemme tietoisia siitä, että teimme kaiken voitavamme. Me valaisemme tietä niille, jotka eksyivät pimeyteen. Valon seuraaminen tai ei seuraaminen on jokaisen oma asia...
Olkaamme majakka, joka valaisee niiden polun, jotka seuraavat jyrkännettä. Ja ojentakaamme kätemme, jotta he tuntevat itsensä tervetulleiksi ja haluavat kävellä rinnallamme. Osoittakaamme myötätuntoa ja rakkautta kaikille ympärillämme oleville. Ja ole varma, että yhdessä me saavutamme unelmiesi paratiisin...
Tania Miranda 29.4.2025
=========================================================================
L'INTOLLERANZA DISTRUGGE LE VITE...
Ieri, parlando con la mia dolce metà, ho scoperto che due figli di un mio conoscente d'infanzia sono ricoverati in ospedale per tubercolosi. E un'altra figlia, che ha dei bambini piccoli, è venuta da mia madre chiedendole una pentola, anche se vecchia, per poter preparare i pasti per sé e per i suoi figli. Si può dire che tutta la famiglia ne è dipendente...
Uno dei fratelli del gruppo in questione è mancato qualche tempo fa. E presto anche i due che stanno ricevendo cure mediche seguiranno l'esempio del fratello. Successivamente, la loro prole potrà seguire le orme dei loro antenati. Ma come è successo? Non esiste alcun modo per cambiare il tuo destino? Forse...
Tutto è iniziato qualche tempo fa, con i genitori delle persone in questione. Erano una coppia birazziale... il marito era bianco, la moglie era nera. E due famiglie intolleranti. Né i genitori del ragazzo volevano una nuora nera, né i genitori della ragazza volevano un genero bianco. Purezza della razza, secondo loro. E ogni famiglia era ostile al coniuge che non corrispondeva al profilo desiderato. I due cercarono di vivere il loro amore, nonostante le opposizioni... e il clima ostile tra le famiglie...
Possiamo dire che questo romanzo è una reinterpretazione di "Romeo e Giulietta", almeno in una certa misura. I Montecchi e i Capuleti erano ben rappresentati dalle due famiglie. Al centro, la coppia innamorata che cerca di andare avanti, nonostante tutte le avversità. Ma gli esseri umani sono deboli... arrivò un momento in cui la vita diventò insostenibile per la coppia e, nonostante avessero figli piccoli, finirono per separarsi. Inutile dire che i bambini rimasero con la madre. Dopotutto, erano neri e la loro nonna paterna non li avrebbe ammessi nella sua famiglia...
La moglie abbandonata cercò conforto per il suo cuore spezzato nella bottiglia. Il marito cercò comunque di aiutare la sua amata, anche all'insaputa della famiglia. Ma naturalmente i bambini erano sconvolti dalla situazione. Preadolescenti, cominciarono a essere ostili nei confronti dei genitori. Che a un certo punto ha finito per rinunciare alla sua famiglia...
Sebbene avesse provato sporadicamente ad aiutare la moglie, non era riuscito a liberarla dalla sua dipendenza, che si era trasformata in droghe più pesanti. E la prole cominciò a seguirla. Il ragazzo, a un certo punto, decide di ricostruirsi una vita e trova una nuova compagna... bianca, questa volta. Per l'ex lo shock fu grande, e lei finì per sprofondare nell'abisso all'improvviso, morendo di crepacuore dopo un po' di tempo. La tua prole? Si crogiolavano nel vizio, perché non c'era nessuno che potesse dar loro una mano...
Il padre ha rinunciato ai suoi figli. Quando avrebbe dovuto avvicinarli, dar loro sostegno... Non sto dicendo che se avesse cercato di prendersi cura dei suoi figli, questi sarebbero usciti dal mondo oscuro in cui si trovano. Ma almeno avrebbe cercato di cambiare il destino dei suoi discendenti. Non è questo che ha fatto. Non partecipò nemmeno al funerale del figlio. E non tornò mai più per dire una sola parola di sostegno ai sopravvissuti. Non posso giudicarlo. Non so cosa sta succedendo nella tua vita o in quella dei tuoi figli...
Cosa sto cercando di dire? Quando l'intolleranza predomina in una o più famiglie, il risultato è la distruzione dell'anima delle persone. Il razzismo è qualcosa di irrazionale. Dopotutto, sotto la pelle, siamo tutti esattamente uguali. Il sangue è rosso per tutti...
Non dobbiamo mai rinunciare a coloro che sono stati affidati alle nostre cure. Il cammino non è sempre facile da seguire, ma se rinunciamo alla nostra missione, tutto perderà significato. Spesso, guidati da una fede mal riposta, prendiamo decisioni che influenzano tutti coloro che ci circondano. Sì, le due famiglie che hanno distrutto la vita dei due giovani e dei loro figli erano ferventi religiose... una evangelica, l'altra cattolica...
Indipendentemente dalla fede che ciascuno professa, dobbiamo avere tanto Amore nel cuore per coloro che ci sono cari. Se offriamo loro Amore, senza imporre condizioni, possiamo essere certi che saremo in grado di guidarli verso la Luce... ma dobbiamo credere di esserne capaci e lottare contro le tempeste del mare in tempesta che è la vita...
Non è un compito facile. Ma se continuiamo ad andare avanti nella nostra missione, senza perderci d'animo, potremmo anche non avere successo nel nostro impegno, ma saremo consapevoli di aver fatto tutto ciò che era nelle nostre possibilità. Illuminiamo la via per coloro che si sono persi nell'Oscurità. Seguire o meno la Luce è una decisione che spetta a ciascuno...
Vogliamo essere il faro che illumina il cammino di coloro che seguono il precipizio. E tendiamo loro la mano affinché si sentano accolti e vogliano camminare al nostro fianco. Dimostriamo compassione e amore a tutti coloro che ci circondano. E siate certi che insieme raggiungeremo il Paradiso sognato...
Tania Miranda 29/04/2025
=========================================================================
L'INTOLÉRANCE DÉTRUIT DES VIES...
Hier, en discutant avec ma moitié, j'ai appris que deux enfants d'une connaissance d'enfance sont hospitalisés pour tuberculose. Et une autre fille, qui a des petits enfants, est venue demander à ma mère une marmite, même une vieille, pour pouvoir préparer des repas pour elle et ses enfants. On peut dire que toute la famille est accro...
L’un des frères de ce groupe en question est décédé il y a quelque temps. Et les deux qui reçoivent des soins médicaux suivront bientôt leur frère. Par la suite, leur progéniture pourra suivre les traces de leurs ancêtres. Mais comment cela est-il arrivé ? N'y a-t-il aucun moyen de changer votre destin ? Peut-être...
Tout a commencé il y a quelque temps, avec les parents des personnes en question. C'était un couple biracial... le mari était blanc, la femme était noire. Et deux familles intolérantes. Ni les parents du garçon ne voulaient d’une belle-fille noire, ni les parents de la fille d’un gendre blanc. Pureté de la race, selon eux. Et chaque famille était hostile au conjoint qui ne correspondait pas au profil souhaité. Les deux ont essayé de vivre leur amour, malgré l'opposition... et l'atmosphère hostile entre les familles...
On peut dire que ce roman était une réinterprétation de « Roméo et Juliette », au moins dans une certaine mesure. Les Montaigu et les Capulet étaient bien représentés par les deux familles. Au milieu, le couple amoureux, essayant d'avancer, malgré toute l'adversité. Mais les êtres humains sont faibles... il est arrivé un moment où la vie est devenue insoutenable pour le couple et, même s'ils avaient de jeunes enfants, ils ont fini par se séparer. Il va sans dire que les enfants sont restés avec leur mère. Après tout, ils étaient noirs et leur grand-mère paternelle ne voulait pas les admettre dans sa famille...
L'épouse abandonnée a cherché du réconfort pour son cœur brisé dans la bouteille. Le mari a quand même essayé d'aider sa bien-aimée, même à l'insu de la famille. Mais bien sûr, les enfants étaient contrariés par la situation. Préadolescents, ils ont commencé à se montrer hostiles envers leurs parents. Qu'à un certain moment, il a fini par abandonner sa famille...
Bien qu'il ait essayé sporadiquement d'aider sa femme, il n'a pas réussi à la libérer de sa dépendance, qui a évolué vers des drogues plus dures. Et la progéniture commença à la suivre. Le garçon, à un certain moment, a décidé de reconstruire sa vie et a trouvé un nouveau compagnon... blanc, cette fois. Le choc pour l'ex fut grand, et elle finit par tomber dans l'abîme d'un seul coup, mourant de chagrin après un certain temps. Votre progéniture ? Ils se complaisaient dans le vice, parce qu'il n'y avait personne pour leur donner un coup de main...
Le père a abandonné ses enfants. Alors qu'il aurait dû leur tendre la main, leur apporter son soutien... Je ne dis pas que s'il essayait de prendre soin de ses enfants, ils sortiraient du monde de l'ombre dans lequel ils se trouvent. Mais au moins, il aurait essayé de changer le destin de ses descendants. Ce n'est pas ce qu'il a fait. Il n'a même pas assisté aux funérailles de son fils. Et il n’est jamais revenu pour donner un seul mot de soutien aux survivants. Je ne peux pas le juger. Je ne sais pas ce qui se passe dans votre vie ou dans celle de vos enfants...
Qu'est-ce que j'essaie de dire ? Lorsque l’intolérance prédomine dans une ou plusieurs familles, le résultat est la destruction de l’âme des gens. Le racisme est quelque chose d’irrationnel. Après tout, sous la peau, nous sommes tous exactement les mêmes. Le sang est rouge pour tout le monde...
Nous ne devons jamais abandonner ceux qui nous ont été confiés. Le chemin n’est pas toujours facile à suivre, mais si nous abandonnons notre mission, tout perdra son sens. Souvent, guidés par une foi erronée, nous prenons des décisions qui affectent tout le monde autour de nous. Oui, les deux familles qui ont détruit la vie des deux jeunes gens et de leurs enfants étaient ferventes religieuses... l'une évangélique, l'autre catholique...
Quelle que soit la foi que chacun professe, nous devons avoir beaucoup d’Amour dans notre cœur pour ceux qui nous sont chers. Si nous leur offrons l'Amour, sans leur imposer de conditions, soyez sûrs que nous saurons les guider vers la Lumière... mais nous devons croire que nous en sommes capables, et lutter contre les tempêtes de la mer déchaînée qu'est la vie...
Ce n’est pas une tâche facile. Mais si nous continuons d’avancer dans notre mission, sans nous décourager, nous ne réussirons peut-être même pas dans notre entreprise, mais nous serons conscients d’avoir fait tout ce qui était à notre portée. Nous éclairons le chemin pour ceux qui étaient perdus dans les ténèbres. Suivre la Lumière ou non, c'est à chacun de décider...
Soyons le phare qui illumine le chemin de ceux qui suivent le précipice. Et tendons-leur la main pour qu’ils se sentent accueillis et aient envie de marcher à nos côtés. Montrons de la compassion et de l’amour à tous ceux qui nous entourent. Et soyez sûrs qu'ensemble nous atteindrons le Paradis rêvé...
Tania Miranda 29/04/2025
Comentários
Postar um comentário