AS VEZES O CASAMENTO SE TORNA O INFERNO NA TERRA
ÀS VEZES O CASAMENTO SE TORNA O INFERNO NA TERRA
- Estado civil?
- Viúva, graças a Deus...
Este fragmento de diálogo simplesmente me chocou. Nossa, a vida a dois dessa senhora (estava na casa dos setenta anos) foi assim tão ruim que simplesmente agradeceu o fato de seu par ter-se ido desta para melhor? Não sou ninguém para julgar. Mas não posso negar que fiquei, no mínimo, desconcertada com tal declaração...
Em realidade essa é uma situação mais comum do que seria aceitável. Por muitas vezes vi casais que andavam sempre juntos. Eram inseparáveis. Mas, quando o marido partia para o outro plano, invariavelmente a viúva costumava comentar entre suas amigas....
- Já foi tarde...
Sim, há casos em que a esposa fica inconsolável, sente falta do marido. Mas infelizmente não é regra, é exceção. Na melhor das hipóteses a mulher reage com indiferença quanto a partida de seu consorte. O sentimento de perda, da falta que esse poderá fazer em seu futuro, bem... normalmente não existe. O que há entre essas é a sensação de alívio, como se um peso tivesse sido tirado de suas costas... e aí fico pensando... vale a pena viver uma relação nesses termos, onde a partida do marido é vista como uma coisa boa... benéfica para a esposa?
Constatando esse fato, no final das contas é melhor um relacionamento onde os dois tem a liberdade para terminar a união quando acharem melhor. Embora saibamos que nem sempre tal é possível. Porque a Sociedade tem regras não escritas que regem a vida de seus componentes. E ainda não é de bom tom casamentos se dissolverem como a névoa ao primeiro raio de sol...
Se considerarmos as declarações da maioria das viúvas, o casamento para as mulheres é um inferno. Afinal, ao menos é essa a conclusão a que podemos chegar, não há nenhum atrativo em tal união. "Tem os filhos", alguém pode dizer... sim, com a união do casal vem os filhos. Que na maioria das vezes é a única motivação para que os dois permaneçam juntos...
O Universo Feminino e o Universo Masculino, em seu dia a dia tem diferenças. Hoje, nem, tão gritantes, assim. Mas aqueles que já estão nesse plano a cinco, seis décadas atrás, enfrentaram um mundo totalmente diferente do qual estamos vivendo hoje...
Sem querer defender quem quer que seja, temos que nos lembrar de uma coisa... cada pessoa tem sua forma de ver o mundo. Quando duas pessoas se encontram e acabam por se unir em matrimônio, isso se deve ao fato de que ambas tinham ideias semelhantes.... eu disse semelhantes, e não iguais... e isso as incentivou a se unirem e constituírem uma família...
Infelizmente o dia a dia faz com que o mundo encantado no qual o jovem casal se encontrava vá se desmoronando pouco a pouco. A realidade é dura e não há como fugir desta. E não podemos nos esquecer que não há duas pessoas neste mundo que vejam tudo da mesma maneira... cada um vê o mundo com seus próprios olhos e por esse motivo acabam por discordar de muitas coisas que, de outra maneira, seria visto de outra forma...
Hoje os dois vão para a luta, mas até a algum tempo atrás o homem era o responsável pela parte financeira da família. A mulher administrava o lar, que nunca foi reduto masculino. Mas quem tinha que cuidar da manutenção da mesma era o homem, que saia ainda de madrugada para o trabalho e, não raro, chegava altas horas da noite... cansado da luta, queria apenas encontrar um reduto onde pudesse repousar por algumas horas, antes de retornar para a batalha...
Ontem, como hoje, a mulher tinha domínio total sobre o lar. Sim, o homem poderia até ser violento no convívio com a família... mas o poder sobre o lar era dela. O marido não apitava nada, pois não tinha a menor noção de como a vida corria naquele pequeno reino onde a mulher era a rainha. Seu papel era o de provedor, simples assim. O resto, não era com ele...
E aí começavam as divergências. Afinal, desde os primórdios da história o lugar dos homens sempre foi nos bares da vida, onde cada um se embebedava e contava suas desventuras entre seus iguais. E depois de uma noitada regada a álcool, lá ia o moderno gladiador trocando as pernas para seu merecido repouso...
Bem, uma pessoa cheirando a álcool não é a melhor das referências. Sem contar que seu juízo não funciona da melhor maneira... e aí começavam as desavenças. Não vou dizer quem estava certo ou errado nessas situações. Afinal, toda história tem dois lados. Mas geralmente só ouvimos um e damos nosso veredito. Porque nos esquecemos o quanto a vida é complexa...
Por motivos vários a vida dos dois acabava por entrar em um turbilhão, fazendo com que o Paraíso com o qual sonharam se tornasse o mais terrível dos Infernos. E depois de algum tempo não mais viviam juntos, apenas conviviam. Se suportavam, pois a Sociedade não aceitava que os dois pudessem se afastar um do outro, tentando viver simplesmente. Os dois estavam presos em uma armadilha e não havia como fugir...
O final da história? O fragmento de diálogo, que abre esse texto. Quando um não matava o outro no decurso de suas vidas em comum, o sentimento de alívio vinha para aquele que sobreviveu à partida do outro em caso de morte natural. E assim caminha a humanidade...
Felizmente hoje as pessoas tem a mente mais aberta e, se uma união não dá certo, simplesmente se separam. Melhor cada um seguir seu destino que os dois sofrerem uma vida onde nada dará certo no final... onde a frase "felizes para sempre", mesmo que sendo apenas um sonho, não venha a se tornar um pesadelo...
Que a Luz do Altíssimo ilumine os corações de todos os casais deste mundo e que, ao invés de ódio e rancor, apenas o Amor encontre morada em seu seio... e que aqueles que não estão bem com seus parceiros consigam reunir a coragem necessária para reiniciar sua vida, procurando sempre viver e deixar seu par viver no Paraíso... e não transformar suas vidas em um Inferno nesse plano...
Tania Miranda - Brasil - 29/10/2025
=========================================================================
A VECES EL MATRIMONIO SE CONVIERTE EN UN INFIERNO
- ¿Estado civil?
- Viuda, gracias a Dios...
Este fragmento de diálogo me impactó profundamente. Vaya, ¿acaso la vida de esta señora (tenía setenta y tantos años) era tan mala que simplemente le daba gracias a Dios por la muerte de su esposo? No soy quién para juzgar. Pero no puedo negar que, como mínimo, me desconcertó semejante afirmación...
En realidad, esta situación es más común de lo que sería aceptable. Muchas veces he visto parejas que siempre estaban juntas. Eran inseparables. Pero, cuando el esposo fallecía, la viuda invariablemente comentaba entre sus amigas...
- Ya era hora...
Sí, hay casos en los que la esposa está desconsolada, extraña a su esposo. Pero, lamentablemente, no es la regla, sino la excepción. En el mejor de los casos, la mujer reacciona con indiferencia ante la partida de su cónyuge. La sensación de pérdida, del vacío que esta persona podría dejar en su futuro, bueno... generalmente no existe. Lo que existe en medio es una sensación de alivio, como si se hubieran quitado un peso de encima... y entonces me pregunto... ¿vale la pena vivir una relación en estos términos, donde la partida del esposo se ve como algo bueno... beneficioso para la esposa?
Considerando esto, al final, una relación donde ambos tengan la libertad de terminar la unión cuando lo consideren oportuno es mejor. Aunque sabemos que esto no siempre es posible. Porque la sociedad tiene normas no escritas que rigen la vida de sus miembros. Y todavía no es de buen gusto que los matrimonios se disuelvan como la niebla con el primer rayo de sol... Si consideramos las declaraciones de la mayoría de las viudas, el matrimonio para las mujeres es un infierno. Después de todo, al menos esa es la conclusión a la que podemos llegar, no hay atractivo en tal unión. "Están los hijos", podría decir alguien... sí, con la unión de la pareja vienen los hijos. Lo cual suele ser la única motivación para que permanezcan juntos... El universo femenino y el masculino presentan diferencias en su día a día. Hoy en día, no son tan evidentes. Pero quienes llevan cinco o seis décadas en este plano se enfrentaron a un mundo totalmente distinto al actual... Sin ánimo de defender a nadie, debemos recordar algo: cada persona tiene su propia manera de ver el mundo. Cuando dos personas se conocen y se casan, es porque compartían ideas similares... Dije similares, no idénticas... y esto los impulsó a unirse y formar una familia... Desafortunadamente, la vida cotidiana hace que el mundo idílico en el que se encontraba la joven pareja se desmorone poco a poco. La realidad es dura y no hay escapatoria. Y no podemos olvidar que no hay dos personas en este mundo que vean todo de la misma manera... cada una ve el mundo con sus propios ojos y, por eso, terminan discrepando en muchas cosas que, de otro modo, se verían de forma diferente... Hoy ambos se enfrentan a la batalla, pero hasta hace poco el hombre era responsable de la parte económica de la familia. La mujer se encargaba del hogar, que nunca fue un bastión masculino. Pero quien tenía que ocuparse de su mantenimiento era el hombre, que salía a trabajar temprano por la mañana y, no pocas veces, llegaba tarde por la noche... cansado de la lucha, solo quería encontrar un refugio donde descansar unas horas antes de volver a la batalla... Ayer, como hoy, la mujer tenía el control absoluto del hogar. Sí, el hombre podía incluso ser violento en su trato con la familia... pero el poder sobre el hogar era suyo. El marido no tenía voz ni voto, porque no tenía ni idea de cómo funcionaba la vida en ese pequeño reino donde la mujer era la reina. Su papel era el de proveedor, así de simple. Lo demás no le importaba... Y ahí fue donde empezaron los desacuerdos. Al fin y al cabo, desde los albores de la historia, el lugar de los hombres siempre ha sido en los bares de la vida, donde cada uno se emborrachaba y relataba sus desgracias entre iguales. Y tras una noche de alcohol, ahí estaba el gladiador moderno, dejándose llevar por su merecido descanso... Bueno, una persona con olor a alcohol no es la mejor referencia. Por no mencionar que su juicio no funciona del todo bien... y ahí fue donde empezaron los desacuerdos. No diré quién tenía razón o no en estas situaciones. Al fin y al cabo, toda historia tiene dos versiones. Pero solemos escuchar solo una y emitir nuestro veredicto. Porque olvidamos lo compleja que es la vida...
Por diversas razones, las vidas de ambos se convirtieron en un caos, transformando el paraíso con el que soñaban en el peor de los infiernos. Y al cabo de un tiempo, dejaron de vivir juntos; solo coexistían. Se toleraban porque la sociedad no aceptaba que se separaran y simplemente intentaran vivir sus vidas. Estaban atrapados y no había escapatoria...
¿El final de la historia? El fragmento de diálogo que abre este texto. Cuando uno no mataba al otro durante su vida en común, quien sobrevivía a la partida del otro, en caso de muerte natural, sentía alivio. Y así continúa la humanidad… Afortunadamente, hoy en día la gente es más abierta y, si una unión no funciona, simplemente se separa. Es mejor que cada uno siga su destino a que ambos sufran una vida donde nada saldrá bien al final… donde la frase «y vivieron felices para siempre», aunque solo sea un sueño, no se convierta en pesadilla…
Que la Luz del Todopoderoso ilumine los corazones de todas las parejas del mundo y que, en lugar de odio y resentimiento, solo el Amor encuentre un hogar en sus corazones… y que quienes no estén bien con sus parejas encuentren el valor necesario para rehacer sus vidas, buscando siempre vivir y dejar vivir a su pareja en armonía… y no transformar sus vidas en un infierno en este plano…
Tania Miranda - Brasil - 29/10/2025
=========================================================================
SOMETIMES MARRIAGE BECOMES HELL ON EARTH
- Marital status?
- Widow, thank God...
This fragment of dialogue simply shocked me. Wow, was this lady's life as a couple (she was in her seventies) so bad that she simply thanked God for her partner's passing? I'm nobody to judge. But I can't deny that I was, at the very least, disconcerted by such a statement...
In reality, this is a more common situation than would be acceptable. Many times I've seen couples who were always together. They were inseparable. But, when the husband passed away, the widow invariably used to comment among her friends...
- It was about time...
Yes, there are cases where the wife is inconsolable, misses her husband. But unfortunately, it's not the rule, it's the exception. At best, the woman reacts with indifference to the departure of her spouse. The feeling of loss, of the void that this person might leave in their future, well... it usually doesn't exist. What exists in between is a feeling of relief, as if a weight has been lifted from their shoulders... and then I wonder... is it worth living a relationship on these terms, where the husband's departure is seen as a good thing... beneficial for the wife?
Considering this fact, in the end, a relationship where both have the freedom to end the union when they see fit is better. Although we know that this is not always possible. Because Society has unwritten rules that govern the lives of its members. And it is still not in good taste for marriages to dissolve like fog at the first ray of sunshine...
If we consider the statements of most widows, marriage for women is hell. After all, at least that is the conclusion we can reach, there is no appeal in such a union. "There are the children," someone might say... yes, with the union of the couple come the children. Which is often the only motivation for the two to stay together...
The Female Universe and the Male Universe have differences in their daily lives. Today, not so glaring. But those who have been on this plane for five or six decades faced a world totally different from the one we are living in today...
Without wanting to defend anyone, we have to remember one thing... each person has their own way of seeing the world. When two people meet and end up uniting in marriage, it is due to the fact that both had similar ideas... I said similar, not identical... and this encouraged them to unite and form a family...
Unfortunately, daily life causes the enchanted world in which the young couple found themselves to crumble little by little. Reality is harsh and there is no escaping it. And we can't forget that there aren't two people in this world who see everything the same way... each one sees the world with their own eyes and for that reason they end up disagreeing on many things that, otherwise, would be seen differently...
Today the two go to the fight, but until some time ago the man was responsible for the financial part of the family. The woman managed the home, which was never a male stronghold. But the one who had to take care of its maintenance was the man, who left for work in the early morning and, not infrequently, arrived late at night... tired from the struggle, he just wanted to find a haven where he could rest for a few hours, before returning to the battle...
Yesterday, as today, the woman had total control over the home. Yes, the man could even be violent in his interactions with the family... but the power over the home was hers. The husband had no say, because he had no idea how life went in that little kingdom where the woman was the queen. His role was that of provider, simple as that. The rest wasn't his concern...
And that's where the disagreements began. After all, since the dawn of history, the place for men has always been in the bars of life, where each one got drunk and recounted their misfortunes among their equals. And after a night fueled by alcohol, there went the modern gladiator, shifting his weight to his well-deserved rest...
Well, a person smelling of alcohol isn't the best reference. Not to mention that their judgment doesn't work in the best way... and that's where the disagreements began. I won't say who was right or wrong in these situations. After all, every story has two sides. But usually we only hear one and give our verdict. Because we forget how complex life is...
For various reasons, the lives of the two ended up in turmoil, causing the Paradise they dreamed of to become the most terrible of Hells. And after some time they no longer lived together, they only coexisted. They tolerated each other because Society wouldn't accept that they could separate and simply try to live their lives. They were trapped, and there was no escape...
The end of the story? The fragment of dialogue that opens this text. When one did not kill the other during their lives together, a feeling of relief came to the one who survived the other's departure in case of natural death. And so humanity goes on...
Fortunately, today people have more open minds and, if a union doesn't work out, they simply separate. It's better for each to follow their destiny than for both to suffer a life where nothing will work out in the end... where the phrase "happily ever after," even if it's just a dream, doesn't become a nightmare...
May the Light of the Almighty illuminate the hearts of all couples in this world and may, instead of hatred and resentment, only Love find a home in their hearts... and may those who are not doing well with their partners be able to gather the necessary courage to restart their lives, always seeking to live and let their partner live in Paradise... and not transform their lives into a Hell on this plane...
Tania Miranda - Brazil - 10/29/2025
========================================================================
OSKUS AVIOLIITOSTA MUUTTUU HELVETTI MAAN PÄÄLLÄ
- Siviilisääty?
- Leski, kiitos Jumalalle...
Tämä dialoginpätkä järkytti minua yksinkertaisesti. Vau, oliko tämän naisen elämä pariskuntana (hän oli seitsenkymppinen) niin huonoa, että hän yksinkertaisesti kiitti Jumalaa kumppaninsa poismenosta? En ole kukaan tuomitsemaan. Mutta en voi kieltää, ettenkö olisi ainakin itse hämmentynyt tällaisesta lausunnosta...
Todellisuudessa tämä on yleisempi tilanne kuin olisi hyväksyttävää. Monta kertaa olen nähnyt pariskuntia, jotka ovat aina olleet yhdessä. He olivat erottamattomia. Mutta kun mies kuoli, leski poikkeuksetta kommentoi ystäviensä keskuudessa...
- Oli jo aikakin...
Kyllä, on tapauksia, joissa vaimo on lohduton, kaipaa miestään. Mutta valitettavasti se ei ole sääntö, se on poikkeus. Parhaimmillaan nainen reagoi välinpitämättömästi puolisonsa lähtöön. Menetyksen tunnetta, tyhjyyden tunnetta, jonka tämä henkilö saattaa jättää tulevaisuuteensa, no... sitä ei yleensä ole. Väliin jää helpotuksen tunne, ikään kuin taakka olisi pudonnut harteilta... ja sitten mietin... kannattaako elää parisuhteessa näillä ehdoilla, joissa miehen lähtöä pidetään hyvänä asiana... hyödyllisenä vaimolle?
Tämän tosiasian huomioon ottaen lopulta suhde, jossa molemmilla on vapaus päättää liitto, kun he katsovat sen sopivaksi, on parempi. Vaikka tiedämmekin, ettei tämä ole aina mahdollista. Yhteiskunnalla on kirjoittamattomia sääntöjä, jotka ohjaavat sen jäsenten elämää. Eikä ole vieläkään hyvällä maulla, että avioliitot hajoavat kuin sumu auringon ensimmäisessä säteessä...
Jos tarkastelemme useimpien leskien lausuntoja, avioliitto naisille on helvettiä. Loppujen lopuksi, ainakin tähän johtopäätökseen voimme päätyä, tällaisessa liitossa ei ole mitään vetovoimaa. "Siellä ovat lapset", joku saattaisi sanoa... kyllä, parin liiton myötä lapset tulevat. Mikä on usein ainoa motivaatio kahdelle pysyä yhdessä...
Naismaailmankaikkeudella ja miesmaailmankaikkeudella on eroja jokapäiväisessä elämässään. Nykyään ne eivät ole niin räikeitä. Mutta ne, jotka ovat olleet tällä tasolla viisi tai kuusi vuosikymmentä, kohtasivat täysin erilaisen maailman kuin se, jossa elämme tänään...
Haluamatta puolustaa ketään, meidän on muistettava yksi asia... jokaisella ihmisellä on oma tapansa nähdä maailma. Kun kaksi ihmistä tapaa ja päätyy yhdistymään avioliitossa, se johtuu siitä, että molemmilla on samanlaisia ajatuksia... sanoin samanlaisia, ei identtisiä... ja tämä rohkaisi heitä yhdistymään ja perustamaan perheen...
Valitettavasti jokapäiväinen elämä saa sen lumotun maailman, jossa nuoripari oli, murenemaan vähitellen. Todellisuus on karu, eikä sitä voi välttää. Emmekä saa unohtaa, ettei tässä maailmassa ole kahta ihmistä, jotka näkevät kaiken samalla tavalla... jokainen näkee maailman omin silmin, ja siksi he päätyvät eri mieltä monista asioista, jotka muuten nähtäisiin eri tavalla...
Nykyään nämä kaksi riitelevät, mutta vielä jonkin aikaa sitten mies oli vastuussa perheen taloudellisesta puolesta. Nainen hoiti kotia, joka ei koskaan ollut miesten linnake. Mutta sen ylläpidosta vastasi mies, joka lähti töihin aikaisin aamulla ja saapui usein myöhään illalla... kamppailusta väsyneenä hän halusi vain löytää turvapaikan, jossa voisi levätä muutaman tunnin ennen paluutaan taisteluun...
Eilen, kuten tänäänkin, naisella oli täysi hallinta kodista. Kyllä, mies saattoi jopa olla väkivaltainen vuorovaikutuksessaan perheen kanssa... mutta valta kotiin oli naisella. Aviomiehellä ei ollut sananvaltaa, koska hän ei tiennyt, miten elämä sujui siinä pienessä valtakunnassa, jossa nainen oli kuningatar. Hänen roolinsa oli elättäjänä, niin yksinkertaista se oli. Loput eivät olleet hänen asiansa...
Ja siitä erimielisyydet alkoivat. Loppujen lopuksi historian alusta asti miesten paikka on aina ollut elämän baareissa, joissa kukin juopui ja kertoi epäonnestaan vertaistensa kesken. Ja alkoholin ruokkiman yön jälkeen sinne meni moderni gladiaattori, siirtäen painonsa ansaitulle lepoonsa...
No, alkoholilta haiseva ihminen ei ole paras vertauskuva. Puhumattakaan siitä, että heidän harkintakykynsä ei toimi parhaalla mahdollisella tavalla... ja siitä erimielisyydet alkoivat. En sano, kuka oli oikeassa tai väärässä näissä tilanteissa. Loppujen lopuksi jokaisella tarinalla on kaksi puolta. Mutta yleensä kuulemme vain toisen ja annamme oman tuomiomme. Koska unohdamme, kuinka monimutkaista elämä on...
Eri syistä heidän elämänsä päätyivät myllerrykseen, mikä teki heidän unelmiensa paratiisista helvettien kauheimman. Ja jonkin ajan kuluttua he eivät enää eläneet yhdessä, he vain elivät rinnakkain. He sietävät toisiaan, koska yhteiskunta ei hyväksynyt sitä, että he voisivat erota ja vain yrittää elää elämäänsä. He olivat loukussa, eikä pakoa ollut...
Tarinan loppu? Tekstin avaava dialoginpätkä. Kun toinen ei tappanut toista yhteisen elämänsä aikana, toisen poismenosta selvinnyt tunsi helpotusta luonnollisen kuoleman sattuessa. Ja niin ihmiskunta jatkaa elämäänsä...
Onneksi nykyään ihmisillä on avoimempi mieli, ja jos liitto ei toimi, he yksinkertaisesti eroavat. On parempi, että molemmat seuraavat kohtaloaan kuin että molemmat kärsivät elämän, jossa mikään ei lopulta onnistu... jossa lause "onnellisesti elämämme loppuun asti", vaikka se olisikin vain unelma, ei muutu painajaiseksi...
Valaiskoon Kaikkivaltiaan valo kaikkien pariskuntien sydämet tässä maailmassa ja toivottavasti vihan ja kaunan sijaan vain rakkaus löytää kodin heidän sydämistään... ja toivottavasti ne, jotka eivät pärjää kumppaniensa kanssa, pystyvät keräämään tarvittavan rohkeuden aloittaakseen elämänsä uudelleen, pyrkien aina elämään ja antamaan kumppaninsa elää paratiisissa... eivätkä muuttamaan elämäänsä helvetiksi tällä tasolla...
Tania Miranda - Brasilia - 29.10.2025
===========================================================================

Comentários
Postar um comentário