QUÃO FINITOS SOMOS...
QUÃO FINITOS SOMOS...
A vida é um sopro. É como a chama de uma vela que uma
simples brisa consegue apagar. Sim, a vida é frágil. Mas vivemos como se
imortais fôssemos, jamais nos atentando que a Graça recebida não é eterna, ao
menos nesse plano… e vivemos como se tivéssemos tempo ilimitado…
Todos temos nossa missão a cumprir nessa vida. E, quando a
mesma estiver concluída, somos convocados a retornar ao mundo do além. O que
nos espera do outro lado? Não há como saber, não nos é permitido levantar o véu
que encobre os caminhos do Paraíso. Apenas temos nossas teorias, que surgem à
nossa mente de forma misteriosa… seria, talvez, resquícios de uma lembrança não
autorizada? Quem sabe…
Há várias pessoas que se denominam “guias espirituais” e
tentam cooptar as almas a seguirem o caminho por elas indicado. Nenhuma
garantia há de que estejam corretas em sua suposição, mas seus seguidores o
fazem por ter Fé nas palavras por estes ditas… O caminho do Paraíso é mapeado e
segui-lo é simples… basta cumprir uma série de ritos que as portas simplesmente
se abrirão para nossa passagem…
Fé… um sentimento inerente a todo ser humano, sempre
acompanhado da Esperança. Sem Esperança não há Fé, assim como não há Fé sem
Esperança. Parece algo simples de se dizer, mas a verdade é que dificilmente
pensamos nisso… como eu disse, jamais pensamos na finitude de nossa existência…
Quando nosso tempo se exaure, por mais preparadas que as
pessoas ao nosso redor se sintam, o
choque de nossa finitude é sentido… mesmo quando todos aguardam apenas o
anuncio do último suspiro, a Esperança de que, como Lázaro, a pessoa se levante
de seu leito e volte a caminhar entre os seus está presente nos corações de
todos…
Sim, ninguém está realmente preparado para a partida… ou
despedida. Sabemos que mais dia, menos dia, chegará nossa vez. Mas nos
recusamos a pensar sobre isso. Estamos preparados para enfrentar mais um dia de lutas
nesse plano e desejamos aqui permanecer indefinidamente. Afinal, as pessoas que
amamos estão aqui, ao nosso lado. E pensar em deixá-las… ou que elas nos deixem…
é um pensamento inconcebível…
Mas, como eu disse, nosso tempo por aqui é limitado. Sabemos
de antemão que alguns projetos jamais se concluirão… se você tem um neto que
muito ama, e esse neto chegou quando sua idade já estava avançada, sabe que não
terá chance alguma de ver este alcançar um patamar qualquer… cada dia que está
ao lado deste é uma vitória, e você deseja aproveitar cada segundo ao seu lado…
Claro que idade nada significa… não sabemos, realmente, qual
o tempo que nos foi confiado… uma vida longa ou curta, quem poderá dizer? Mas a
Esperança está sempre ao nosso lado, nos ajudando a ver apenas aquilo que
precisamos…
Posses materiais nada significam. Pois deste plano nada será
levado. Chegamos aqui sem nada e nada nos será permitido levar. Quando muito,
temos a permissão de deixar nos corações daqueles que amamos uma pequena
lembrança de quem fomos… e enquanto de nós se lembrarem, estaremos vivos, não
corporeamente, mas nas orações de cada um…
E talvez, se nos for permitido, velaremos pelos que ficarem,
até chegar a hora de que todos se reúnam…mas não sabemos qual o tempo que tal
acontecimento levará, pois não nos é permitido, como já falei anteriormente,
observar sob o véu que separa os dois mundos…
Então amemos sem parcimônia… que as pessoas que amamos
saibam o quanto são importantes em nossas vidas… não nos privemos de um abraço,
um beijo… pode ser que amanhã seja muito tarde… pode ser quer amanhã estejamos
de partida para outro plano e não possamos mais nos encontrar com as almas que
nos são tão caras…
Tania Miranda - Brasil - 21/07/2025
=========================================================================
HOW FINITE WE ARE...
Life is a breath. It's like a candle flame that a simple breeze can extinguish. Yes, life is fragile. But we live as if we were immortal, never realizing that the Grace we receive is not eternal, at least on this plane... and we live as if we have unlimited time...
We all have our mission to fulfill in this life. And when it is complete, we are summoned to return to the world beyond. What awaits us on the other side? There is no way of knowing; we are not allowed to lift the veil that covers the paths to Paradise. We only have our theories, which emerge in our minds in mysterious ways... perhaps remnants of an unauthorized memory? Who knows...
There are several people who call themselves "spiritual guides" and try to co-opt souls to follow the path they indicate. There is no guarantee that they are correct in their assumption, but their followers do so because they have faith in the words they speak... The path to Paradise is mapped out, and following it is simple... just fulfill a series of rites and the doors will simply open for our passage...
Faith... a feeling inherent to every human being, always accompanied by Hope. Without Hope, there is no Faith, just as there is no Faith without Hope. It seems simple to say, but the truth is, we rarely think about it... as I said, we never consider the finiteness of our existence...
When our time is up, no matter how prepared those around us feel, the shock of our finiteness is felt... even when everyone awaits only the announcement of our last breath, the Hope that, like Lazarus, we will rise from our bed and walk among our people again is present in everyone's hearts...
Yes, no one is truly prepared for departure... or farewell. We know that sooner or later, our time will come. But we refuse to think about it. We are prepared to face another day of struggle on this plane, and we wish to remain here indefinitely. After all, the people we love are here, by our side. And the thought of leaving them… or having them leave us… is an inconceivable thought…
But, as I said, our time here is limited. We know in advance that some projects will never be completed… if you have a grandchild you love dearly, and that grandchild arrived when you were already advanced in years, you know you will have no chance of seeing them reach any heights… every day you spend with them is a victory, and you want to cherish every second by their side…
Of course, age means nothing… we truly don't know how much time has been entrusted to us… a long or short life, who can say? But Hope is always by our side, helping us see only what we need…
Material possessions mean nothing. For nothing will be taken from this plane. We arrived here with nothing, and we will be allowed to take nothing with us. At most, we are allowed to leave in the hearts of those we love a small memory of who we were... and as long as they remember us, we will live on, not in body, but in each one's prayers...
And perhaps, if we are allowed, we will watch over those who remain, until the time comes for all to be reunited... but we do not know how long such an event will take, for we are not allowed, as I have said before, to observe beneath the veil that separates the two worlds...
So let us love without restraint... may the people we love know how important they are in our lives... let us not deprive ourselves of a hug, a kiss... tomorrow may be too late... tomorrow may be we are leaving for another plane and can no longer meet the souls that are so dear to us...
Tania Miranda - Brazil - July 21, 2025
=========================================================================
QUÉ FINITOS SOMOS...
La vida es un soplo. Es como la llama de una vela que una simple brisa puede apagar. Sí, la vida es frágil. Pero vivimos como si fuéramos inmortales, sin darnos cuenta de que la Gracia que recibimos no es eterna, al menos en este plano... y vivimos como si tuviéramos tiempo ilimitado...
Todos tenemos una misión que cumplir en esta vida. Y cuando la completamos, somos llamados a regresar al más allá. ¿Qué nos espera al otro lado? No hay forma de saberlo; no se nos permite levantar el velo que cubre los caminos al Paraíso. Solo tenemos nuestras teorías, que surgen en nuestras mentes de maneras misteriosas... ¿quizás restos de un recuerdo no autorizado? Quién sabe...
Hay varias personas que se hacen llamar "guías espirituales" e intentan persuadir a las almas para que sigan el camino que les indican. No hay garantía de que sus suposiciones sean correctas, pero sus seguidores lo hacen porque tienen fe en sus palabras... El camino al Paraíso está trazado, y seguirlo es sencillo... basta con cumplir una serie de ritos y las puertas se abrirán para nuestro paso...
Fe... un sentimiento inherente a todo ser humano, siempre acompañado de Esperanza. Sin Esperanza, no hay Fe, así como no hay Fe sin Esperanza. Parece simple decirlo, pero la verdad es que rara vez pensamos en ello... como dije, nunca consideramos la finitud de nuestra existencia...
Cuando se nos acaba el tiempo, por muy preparados que se sientan quienes nos rodean, se siente el impacto de nuestra finitud... incluso cuando todos esperan solo el anuncio de nuestro último aliento, la Esperanza de que, como Lázaro, nos levantaremos de la cama y volveremos a caminar entre los nuestros está presente en el corazón de todos...
Sí, nadie está realmente preparado para la partida... ni para la despedida. Sabemos que tarde o temprano, llegará nuestro momento. Pero nos negamos a pensar en ello. Estamos preparados para afrontar otro día de lucha en este plano, y deseamos permanecer aquí indefinidamente. Después de todo, las personas que amamos están aquí, a nuestro lado. Y la idea de dejarlas… o que nos dejen… es inconcebible…
Pero, como dije, nuestro tiempo aquí es limitado. Sabemos de antemano que algunos proyectos nunca se completarán… si tienes un nieto al que amas entrañablemente, y ese nieto llegó cuando ya eras mayor, sabes que no tendrás ninguna posibilidad de verlo alcanzar grandes metas… cada día que pasas con él es una victoria, y quieres atesorar cada segundo a su lado…
Por supuesto, la edad no significa nada… realmente no sabemos cuánto tiempo se nos ha confiado… una vida larga o corta, ¿quién puede decirlo? Pero la Esperanza siempre está a nuestro lado, ayudándonos a ver solo lo que necesitamos…
Las posesiones materiales no significan nada. Porque nada nos será arrebatado de este plano. Llegamos aquí sin nada, y no se nos permitirá llevar nada con nosotros. Como mucho, se nos permite dejar en el corazón de quienes amamos un pequeño recuerdo de quienes fuimos... y mientras nos recuerden, seguiremos vivos, no en cuerpo, sino en las oraciones de cada uno...
Y quizás, si se nos permite, velaremos por los que quedan, hasta que llegue el momento de que todos nos reencontremos... pero no sabemos cuánto tiempo tardará tal acontecimiento, pues no se nos permite, como ya he dicho, observar bajo el velo que separa ambos mundos...
Así que amemos sin restricciones... que las personas que amamos sepan lo importantes que son en nuestras vidas... no nos privemos de un abrazo, de un beso... mañana puede ser demasiado tarde... mañana puede ser que partamos a otro plano y ya no podamos encontrarnos con las almas que tanto nos son queridas...
Tania Miranda - Brasil - 21 de julio de 2025
========================================================================
KUINKA RAJOITETUITA ME OLEMME...
Elämä on henkäys. Se on kuin kynttilänliekki, jonka yksinkertainen tuulenhenkäys voi sammuttaa. Kyllä, elämä on hauras. Mutta me elämme kuin olisimme kuolemattomia, emmekä koskaan ymmärrä, että saamamme Armo ei ole ikuinen, ainakaan tällä tasolla... ja me elämme kuin meillä olisi rajattomasti aikaa...
Meillä kaikilla on tehtävämme täytettävänä tässä elämässä. Ja kun se on valmis, meidät kutsutaan palaamaan tuonpuoleiseen maailmaan. Mitä meitä odottaa toisella puolella? Sitä ei voi tietää; meidän ei sallita nostaa verhoa, joka peittää Paratiisin polut. Meillä on vain teorioitamme, jotka nousevat mieleemme salaperäisillä tavoilla... kenties jäänteitä luvattomasta muistista? Kuka tietää...
On useita ihmisiä, jotka kutsuvat itseään "hengellisiksi oppaiksi" ja yrittävät saada sieluja seuraamaan osoittamaansa polkua. Ei ole takeita siitä, että heidän oletuksensa ovat oikeassa, mutta heidän seuraajansa tekevät niin, koska heillä on usko puhumiinsa sanoihin... Polku Paratiisiin on viitoitettu, ja sen seuraaminen on yksinkertaista... suorita vain sarja rituaaleja, ja ovet yksinkertaisesti avautuvat kulullemme...
Usko... jokaiselle ihmiselle luontainen tunne, johon aina liittyy toivo. Ilman toivoa ei ole uskoa, aivan kuten ei ole uskoa ilman toivoa. Se tuntuu yksinkertaiselta sanoa, mutta totuus on, että harvoin ajattelemme sitä... kuten sanoin, emme koskaan ajattele olemassaolomme rajallisuutta...
Kun aikamme on ohi, riippumatta siitä, kuinka valmistautuneiksi ympärillämme olevat tuntevat itsensä, rajallisuutemme järkytys tuntuu... jopa silloin, kun kaikki odottavat vain viimeisen hengityksemme ilmoitusta, toivo siitä, että Lasaruksen tavoin nousemme vuoteestamme ja kävelemme jälleen kansamme keskuudessa, on läsnä kaikkien sydämissä...
Kyllä, kukaan ei ole todella valmistautunut lähtöön... tai jäähyväisiin. Tiedämme, että ennemmin tai myöhemmin aikamme koittaa. Mutta kieltäydymme ajattelemasta sitä. Olemme valmiita kohtaamaan uuden kamppailun päivän tällä tasolla, ja haluamme jäädä tänne loputtomiin. Loppujen lopuksi rakastamamme ihmiset ovat täällä, rinnallamme. Ja ajatus heidän jättämisestä… tai heidän jättämisestä meidät… on käsittämätön ajatus…
Mutta kuten sanoin, aikamme täällä on rajallista. Tiedämme etukäteen, että jotkut projektit eivät koskaan valmistu… jos sinulla on lapsenlapsi, jota rakastat syvästi, ja tuo lapsenlapsi syntyi, kun olit jo iäkäs, tiedät, ettei sinulla ole mitään mahdollisuutta nähdä hänen saavuttavan mitään korkeuksia… jokainen päivä, jonka vietät hänen kanssaan, on voitto, ja haluat vaalia jokaista sekuntia hänen rinnallaan…
Tietenkin iällä ei ole merkitystä… emme todellakaan tiedä, kuinka paljon aikaa meille on uskottu… pitkä tai lyhyt elämä, kukapa sen tietää? Mutta toivo on aina rinnallamme ja auttaa meitä näkemään vain sen, mitä tarvitsemme…
Aineellinen omaisuus ei merkitse mitään. Sillä mitään ei viedä tältä tasolta. Saavuimme tänne ilman mitään, emmekä saa ottaa mitään mukaamme. Korkeintaan meillä on lupa jättää rakkaidemme sydämiin pieni muisto siitä, keitä olimme... ja niin kauan kuin he muistavat meidät, elämme eteenpäin, ei ruumiissa, vaan jokaisen rukouksissa...
Ja ehkä, jos meille sallitaan, me valvomme niitä, jotka ovat jäljellä, kunnes aika koittaa kaikkien yhdistymiselle... mutta emme tiedä, kuinka kauan tällainen tapahtuma kestää, sillä meidän ei sallita, kuten olen aiemmin sanonut, tarkkailla kahden maailman erottavan verhon alla...
Joten rakastakaamme pidättyväisesti... jotta rakastamamme ihmiset tietäisivät, kuinka tärkeitä he ovat elämässämme... älkäämme kieltäkö itseltämme halausta, suudelmaa... huomenna voi olla liian myöhäistä... huomenna voi olla, että lähdemme toiselle koneelle emmekä voi enää tavata sieluja, jotka ovat meille niin rakkaita...
Tania Miranda - Brasilia - 21. heinäkuuta 2025
=========================================================================
QUANTO SIAMO LIMITATI...
La vita è un respiro. È come la fiamma di una candela che una semplice brezza può spegnere. Sì, la vita è fragile. Ma viviamo come se fossimo immortali, senza mai renderci conto che la Grazia che riceviamo non è eterna, almeno su questo piano... e viviamo come se avessimo un tempo illimitato...
Tutti abbiamo una missione da compiere in questa vita. E quando è compiuta, siamo chiamati a tornare nell'aldilà. Cosa ci aspetta dall'altra parte? Non c'è modo di saperlo; non ci è permesso sollevare il velo che copre i sentieri del Paradiso. Abbiamo solo le nostre teorie, che emergono nella nostra mente in modi misteriosi... forse resti di una memoria non autorizzata? Chissà...
Ci sono diverse persone che si definiscono "guide spirituali" e cercano di cooptare le anime per seguire il cammino che indicano. Non c'è garanzia che abbiano ragione nelle loro supposizioni, ma i loro seguaci lo fanno perché hanno fede nelle parole che pronunciano... La via per il Paradiso è tracciata e seguirla è semplice... basta compiere una serie di riti e le porte si apriranno al nostro passaggio...
Fede... un sentimento insito in ogni essere umano, sempre accompagnato dalla Speranza. Senza Speranza, non c'è Fede, così come non c'è Fede senza Speranza. Sembra semplice a dirsi, ma la verità è che raramente ci pensiamo... come ho detto, non consideriamo mai la finitezza della nostra esistenza...
Quando il nostro tempo è scaduto, non importa quanto preparati si sentano coloro che ci circondano, lo shock della nostra finitezza si fa sentire... anche quando tutti attendono solo l'annuncio del nostro ultimo respiro, la Speranza che, come Lazzaro, ci alzeremo dal nostro letto e cammineremo di nuovo tra la nostra gente è presente nel cuore di tutti...
Sì, nessuno è veramente preparato alla partenza... o all'addio. Sappiamo che prima o poi arriverà il nostro momento. Ma ci rifiutiamo di pensarci. Siamo pronti ad affrontare un altro giorno di lotta su questo piano e desideriamo rimanere qui a tempo indeterminato. Dopotutto, le persone che amiamo sono qui, al nostro fianco. E il pensiero di lasciarle... o di lasciarci lasciare da loro... è un pensiero inconcepibile...
Ma, come ho detto, il nostro tempo qui è limitato. Sappiamo in anticipo che alcuni progetti non saranno mai completati... se hai un nipote che ami profondamente, e quel nipote è arrivato quando eri già avanti negli anni, sai che non avrai alcuna possibilità di vederlo raggiungere grandi traguardi... ogni giorno trascorso con lui è una vittoria e desideri custodire ogni secondo trascorso al suo fianco...
Certo, l'età non significa nulla... non sappiamo davvero quanto tempo ci sia stato affidato... una vita lunga o breve, chi può dirlo? Ma la Speranza è sempre al nostro fianco, aiutandoci a vedere solo ciò di cui abbiamo bisogno...
I beni materiali non significano nulla. Perché nulla ci verrà portato via da questo piano. Siamo arrivati qui senza nulla e non ci sarà permesso di portare nulla con noi. Al massimo, ci è concesso lasciare nel cuore di coloro che amiamo un piccolo ricordo di chi eravamo... e finché si ricorderanno di noi, vivremo, non nel corpo, ma nelle preghiere di ciascuno...
E forse, se ci sarà concesso, veglieremo su coloro che rimangono, finché non giungerà il momento in cui tutti saranno riuniti... ma non sappiamo quanto tempo richiederà un simile evento, perché non ci è concesso, come ho già detto, di osservare al di là del velo che separa i due mondi...
Allora amiamo senza freni... che le persone che amiamo sappiano quanto sono importanti nella nostra vita... non priviamoci di un abbraccio, di un bacio... domani potrebbe essere troppo tardi... domani potremmo partire per un altro aereo e non poter più incontrare le anime che ci sono così care...
Tania Miranda - Brasile - 21 luglio 2025
=========================================================================
A vida é um sopro. É como a chama de uma vela que uma simples brisa consegue apagar. Sim, a vida é frágil. Mas vivemos como se imortais fôssemos, jamais nos atentando que a Graça recebida não é eterna, ao menos nesse plano… e vivemos como se tivéssemos tempo ilimitado…
Todos temos nossa missão a cumprir nessa vida. E, quando a mesma estiver concluída, somos convocados a retornar ao mundo do além. O que nos espera do outro lado? Não há como saber, não nos é permitido levantar o véu que encobre os caminhos do Paraíso. Apenas temos nossas teorias, que surgem à nossa mente de forma misteriosa… seria, talvez, resquícios de uma lembrança não autorizada? Quem sabe…
Há várias pessoas que se denominam “guias espirituais” e tentam cooptar as almas a seguirem o caminho por elas indicado. Nenhuma garantia há de que estejam corretas em sua suposição, mas seus seguidores o fazem por ter Fé nas palavras por estes ditas… O caminho do Paraíso é mapeado e segui-lo é simples… basta cumprir uma série de ritos que as portas simplesmente se abrirão para nossa passagem…
Fé… um sentimento inerente a todo ser humano, sempre acompanhado da Esperança. Sem Esperança não há Fé, assim como não há Fé sem Esperança. Parece algo simples de se dizer, mas a verdade é que dificilmente pensamos nisso… como eu disse, jamais pensamos na finitude de nossa existência…
Posses materiais nada significam. Pois deste plano nada será levado. Chegamos aqui sem nada e nada nos será permitido levar. Quando muito, temos a permissão de deixar nos corações daqueles que amamos uma pequena lembrança de quem fomos… e enquanto de nós se lembrarem, estaremos vivos, não corporeamente, mas nas orações de cada um…
E talvez, se nos for permitido, velaremos pelos que ficarem, até chegar a hora de que todos se reúnam…mas não sabemos qual o tempo que tal acontecimento levará, pois não nos é permitido, como já falei anteriormente, observar sob o véu que separa os dois mundos…
Então amemos sem parcimônia… que as pessoas que amamos saibam o quanto são importantes em nossas vidas… não nos privemos de um abraço, um beijo… pode ser que amanhã seja muito tarde… pode ser quer amanhã estejamos de partida para outro plano e não possamos mais nos encontrar com as almas que nos são tão caras…

Comentários
Postar um comentário