E A TRISTEZA DOMINA NOSSA VIDA...
Muitas vezes nos sentimos perdidas nesse mundo lindo e maravilhoso. Tão perdidas, que nem mesmo conseguimos apreciar sua beleza. E por que? Motivos vários. Desde problemas familiares até mesmo incidentes do dia a dia. Vivemos em um eterno caldeirão em ebulição. Porque até mesmo entre as chamas há uma beleza, que pode ser tanto singela quanto sinistra. Sim, tudo na vida tem dois lados…
Estamos acostumadas a esperar sempre o melhor da vida, mas infelizmente não é assim que a banda toca. Há bons momentos em nossa vida, intercalados com momentos não tão bons assim. E embora tanto um quanto o outro tenham o mesmo tempo de duração, quando estamos em uma fase não tão agradável parece que o tempo simplesmente estacionou…
Já reparou que, quando você está feliz, o tempo simplesmente voa? E quando a tristeza bate em sua porta, cada segundo dura uma eternidade… seria tão bom se ocorresse o contrário…
Mil coisas diferentes podem fazer com que tua percepção da vida mude de repente. Um sorriso de alguém querido, um elogio… são coisas que despertam em sua alma uma sensação tão boa, fazendo com que tudo ao seu redor se ilumine. É como se alguém tivesse ligado um interruptor no Universo e de repente o mundo se tornasse colorido, nos trazendo aquela sensação gostosa de felicidade… de prazer…
Por outro lado, basta uma crítica sobre algo que prezamos muito para nosso mundo cor de rosa desmoronar. Não importa o tamanho da… digamos assim… ofensa. Se nos desmerecem por alguma coisa, dificilmente engoliremos tal fato tranquilamente. Dependendo do contexto, podemos ficar amuadas por tempo indeterminado. Em alguns caso, caímos de tal forma no abismo de nossa mente que, sem ajuda, não somos capazes de levantar…
Engraçado como somos mais suscetíveis a uma ofensa que a um elogio… quando algo nos desagrada, essa sensação demora para se dissipar, ao contrário de um elogio, que, assim como os bons momentos, é esquecido em poucos minutos…
Quando nos sentimos relegadas a um segundo, terceiro plano, a sensação de abandono, de não pertencimento é tamanha que, mesmo que finjamos não nos importar com tal fato, a decepção fica arraigada em nossa mente. Podemos até mesmo desdenhar daquilo que, na realidade, seria nosso objetivo, porém não conseguimos enganar a nós mesmas e o sabor amargo da decepção não se extingue em nossa alma...
Todos nós passamos pro essa fase. Mesmo fingindo que não nos importamos ao enfrentar tal situação, em nosso íntimo nos sentimos arrasadas. Pelo simples fato de acreditarmos que não estamos fazendo diferença alguma para as pessoas à nossa volta. E realmente não fazemos, uma vez que cada um está envolvido por seus próprios problemas...
E aí está a questão... nada significamos para as pessoas que gravitam ao nosso redor. Quando muito, somos apenas um número que, na maioria das vezes, é esquecida na primeira esquina da vida. Porque todos tem suas pendências para resolver. E são tantos os problemas enfrentados que no final acabamos não tendo tempo para absorver o problema alheio...
Sim, procuramos ser o mais simpáticas possível, até mesmo tentamos ser empáticas com nossos semelhantes... mas essa empatia acaba no momento em que somos obrigadas a enfrentar nossos fantasmas... pois, como vamos dar suporte para nosso semelhante se não conseguimos nem mesmo nos manter com a cabeça acima da água... se estamos nos afogando em meio a depressão que acaba por nos aprisionar com suas garras gélidas? E ainda precisamos sorrir para o mundo, como se tudo estivesse fluindo as mil maravilhas em nossa existência...
Muitas vezes lutamos contra nossa natureza para parecermos simpáticas com aqueles que precisam de nosso apoio. Porque demonstrar como realmente nos sentimos somente servirá para que chafurdemos ainda mais na melancolia que domina nossa alma...
E assim vamos tocando a vida. Uma decepção hoje, uma alegria amanhã... dando mais ênfase às fases sombrias da vida, pois elas marcam com mais força nossa alma. O que deveríamos fazer para mudar nosso destino? Bem, procurar sempre deixar a tristeza de lado, pois a única coisa que esta traz para nossa vida é melancolia, desânimo... temos que nos forçar a ver as belezas deixadas nos cantos da vida, como o poeta já disse um dia. E, ao abrirmos o coração para apreciar as maravilhas que o mundo nos proporciona, estufar o peito e seguir em frente, em busca da Felicidade Suprema... seguindo sempre em direção ao Nirvana, que é o destino com o qual todos sonhamos...
Tania Miranda - Brasil - 17/10/2025
======================================================================
AND SADNESS DOMINATES OUR LIVES...
We often feel lost in this beautiful and wonderful world. So lost, we can't even appreciate its beauty. And why? Many reasons. From family problems to everyday incidents. We live in an eternally boiling cauldron. Because even amidst the flames, there is a beauty, which can be both simple and sinister. Yes, everything in life has two sides...
We're used to always expecting the best from life, but unfortunately, that's not how the band plays. There are good moments in our lives, interspersed with not-so-good ones. And although both last for the same amount of time, when we're in a less than pleasant phase, it seems like time simply stands still...
Have you ever noticed that when you're happy, time simply flies? And when sadness knocks on your door, every second lasts an eternity... it would be so nice if the opposite were true...
A thousand different things can cause your perception of life to suddenly change. A smile from a loved one, a compliment… these are things that awaken such a wonderful feeling in your soul, making everything around you light up. It's as if someone flipped a switch in the Universe and suddenly the world became colorful, bringing us that wonderful feeling of happiness… of pleasure…
On the other hand, all it takes is a single criticism of something we hold dear for our rosy world to crumble. It doesn't matter how big the… let's say… offense is. If we're belittled for something, we'll hardly swallow it calmly. Depending on the context, we can sulk for an indefinite period. In some cases, we fall so far into the abyss of our minds that, without help, we're unable to get up...
It's funny how we're more susceptible to an insult than to a compliment... when something displeases us, that feeling takes a while to dissipate, unlike a compliment, which, like good times, is forgotten within minutes...
When we feel relegated to second place, third place, the feeling of abandonment, of not belonging, is so strong that, even if we pretend not to care, the disappointment remains ingrained in our minds. We may even disdain what, in reality, should be our goal, but we can't fool ourselves, and the bitter taste of disappointment doesn't fade from our souls...
We all go through this phase. Even pretending not to care when facing such a situation, deep down we feel devastated. For the simple reason that we believe we're not making any difference to the people around us. And we really don't, since each of us is caught up in our own problems...
And therein lies the point... we mean nothing to the people around us. At best, we're just a number that, more often than not, is forgotten at the first corner of life. Because everyone has their own issues to resolve. And there are so many problems we face that in the end, we end up having no time to absorb the problems of others...
Yes, we try to be as friendly as possible, we even try to be empathetic to our fellow human beings... but this empathy ends the moment we are forced to face our own demons... because how can we support our fellow human beings if we can't even keep our heads above water... if we're drowning in depression that ends up imprisoning us in its icy clutches? And we still need to smile to the world, as if everything were flowing wonderfully in our existence...
We often fight against our nature to appear sympathetic to those who need our support. Because showing how we truly feel will only serve to further wallow in the melancholy that dominates our souls...
And so we go through life. A disappointment today, a joy tomorrow... giving more emphasis to life's dark phases, for they leave a stronger mark on our souls. What should we do to change our destiny? Well, always try to put sadness aside, for the only thing it brings to our lives is melancholy and discouragement... we must force ourselves to see the beauty left in the corners of life, as the poet once said. And, as we open our hearts to appreciate the wonders the world offers us, we puff out our chests and move forward, in search of Supreme Happiness... always moving toward Nirvana, which is the destination we all dream of...
Tania Miranda - Brazil - 10/17/2025
=========================================================================
Y LA TRISTEZA DOMINA NUESTRAS VIDAS...
A menudo nos sentimos perdidos en este mundo hermoso y maravilloso. Tan perdidos que ni siquiera podemos apreciar su belleza. ¿Y por qué? Por muchas razones. Desde problemas familiares hasta incidentes cotidianos. Vivimos en un caldero eternamente hirviendo. Porque incluso en medio de las llamas, hay una belleza, que puede ser simple y siniestra a la vez. Sí, todo en la vida tiene dos caras...
Estamos acostumbrados a esperar siempre lo mejor de la vida, pero por desgracia, no es así como toca la banda. Hay buenos momentos en nuestras vidas, intercalados con otros no tan buenos. Y aunque ambos duran lo mismo, cuando estamos en una fase menos agradable, parece que el tiempo simplemente se detiene...
¿Alguna vez has notado que cuando eres feliz, el tiempo vuela? Y cuando la tristeza llama a tu puerta, cada segundo dura una eternidad... Sería tan agradable si fuera al contrario...
Mil cosas diferentes pueden hacer que tu percepción de la vida cambie repentinamente. Una sonrisa de un ser querido, un cumplido… son cosas que despiertan un sentimiento maravilloso en el alma, iluminando todo a nuestro alrededor. Es como si alguien hubiera pulsado un interruptor en el Universo y, de repente, el mundo se hubiera vuelto colorido, brindándonos esa maravillosa sensación de felicidad… de placer…
Por otro lado, basta con una sola crítica a algo que apreciamos para que nuestro mundo de color de rosa se derrumbe. No importa cuán grande sea la… digamos… ofensa. Si nos menosprecian por algo, difícilmente lo aceptaremos con calma. Dependiendo del contexto, podemos enfurruñarnos indefinidamente. En algunos casos, caemos tan profundo en el abismo de nuestra mente que, sin ayuda, somos incapaces de levantarnos...
Es curioso cómo somos más susceptibles a un insulto que a un cumplido... cuando algo nos desagrada, esa sensación tarda en disiparse, a diferencia de un cumplido, que, como los buenos momentos, se olvida en minutos...
Cuando nos sentimos relegados a un segundo plano, a un tercer plano, la sensación de abandono, de no pertenecer, es tan fuerte que, aunque finjamos que no nos importa, la decepción permanece grabada en nuestra mente. Incluso podemos desdeñar lo que, en realidad, debería ser nuestro objetivo, pero no podemos engañarnos, y el amargo sabor de la decepción no se desvanece de nuestras almas...
Todos pasamos por esta fase. Incluso fingiendo que no nos importa ante una situación así, en el fondo nos sentimos devastados. Por la sencilla razón de que creemos que no estamos marcando ninguna diferencia para quienes nos rodean. Y realmente no, ya que cada uno de nosotros está atrapado en sus propios problemas...
Y ahí radica la cuestión... no significamos nada para quienes nos rodean. En el mejor de los casos, solo somos un número que, la mayoría de las veces, se olvida en los primeros momentos de la vida. Porque cada uno tiene sus propios problemas que resolver. Y son tantos los problemas que enfrentamos que, al final, no tenemos tiempo para absorber los problemas de los demás...
Sí, intentamos ser lo más amables posible, incluso intentamos ser empáticos con nuestros semejantes... pero esta empatía termina en el momento en que nos vemos obligados a enfrentarnos a nuestros propios demonios... porque ¿cómo podemos apoyar a nuestros semejantes si ni siquiera podemos mantenernos a flote... si nos ahogamos en una depresión que termina aprisionándonos en sus gélidas garras? Y aún necesitamos sonreírle al mundo, como si todo fluyera de maravilla en nuestra existencia...
A menudo luchamos contra nuestra naturaleza para parecer comprensivos con quienes necesitan nuestro apoyo. Porque mostrar cómo nos sentimos de verdad solo servirá para hundirnos aún más en la melancolía que domina nuestras almas...
Y así transcurre la vida. Una decepción hoy, una alegría mañana... dando más importancia a las fases oscuras de la vida, pues dejan una huella más profunda en nuestras almas. ¿Qué debemos hacer para cambiar nuestro destino? Bueno, siempre intentar dejar la tristeza a un lado, pues lo único que trae a nuestras vidas es melancolía y desánimo... debemos esforzarnos por ver la belleza que queda en los rincones de la vida, como dijo una vez el poeta. Y, al abrir el corazón para apreciar las maravillas que el mundo nos ofrece, inflamos el pecho y avanzamos, en busca de la Felicidad Suprema... siempre avanzando hacia el Nirvana, que es el destino con el que todos soñamos...
Tania Miranda - Brasil - 17/10/2025
=========================================================================
JA SURMU HALLITSEE ELÄMÄÄMME...
Usein tunnemme olevamme eksyksissä tässä kauniissa ja ihmeellisessä maailmassa. Niin eksyksissä, ettemme edes osaa arvostaa sen kauneutta. Ja miksi? Monista syistä. Perheongelmista arkipäivän tapahtumiin. Elämme ikuisesti kiehuvassa padassa. Koska jopa liekkien keskellä on kauneutta, joka voi olla sekä yksinkertaista että synkkää. Kyllä, kaikella elämässä on kaksi puolta...
Olemme tottuneet odottamaan elämältä aina parasta, mutta valitettavasti se ei ole tapa, jolla orkesteri soittaa. Elämässämme on hyviä hetkiä, joiden välissä on vähemmän hyviä. Ja vaikka molemmat kestävät saman verran aikaa, kun olemme vähemmän miellyttävässä vaiheessa, aika tuntuu kuin pysähtyisi...
Oletko koskaan huomannut, että kun olet onnellinen, aika vain lentää? Ja kun suru koputtaa oveesi, jokainen sekunti kestää ikuisuuden... olisi niin mukavaa, jos päinvastoin olisi totta...
Tuhat erilaista asiaa voi saada käsityksesi elämästä yhtäkkiä muuttumaan. Rakkaan ihmisen hymy, kohteliaisuus… nämä ovat asioita, jotka herättävät sielussasi niin ihanan tunteen, että kaikki ympärilläsi kirkastuu. On kuin joku olisi painanut kytkintä maailmankaikkeudessa ja yhtäkkiä maailmasta tuli värikäs, tuoden meille tuon ihanan onnen… nautinnon… tunteen.
Toisaalta, yksi ainoa kritiikki jostakin meille rakkaasta asiasta riittää, jotta ruusuinen maailmamme murenee. Ei ole väliä kuinka suuri… sanotaan… loukkaus on. Jos meitä vähätellään jostakin, emme tuskin niele sitä rauhallisesti. Asiayhteydestä riippuen voimme mököttää loputtoman kauan. Joissakin tapauksissa vajoamme niin syvälle mielemme syövereihin, ettemme ilman apua pysty nousemaan ylös...
On hassua, miten alttiimpia loukkaukselle kuin kohteliaisuudelle... kun jokin ei miellytä meitä, tuo tunne hälvenee hitaasti, toisin kuin kohteliaisuus, joka, kuten hyvätkin ajat, unohtuu muutamassa minuutissa...
Kun tunnemme olevamme toisella sijalla, kolmannella sijalla, hylätyksi tulemisen, kuulumattomuuden tunne on niin voimakas, että vaikka teeskentelisimme, ettemme välittäisi, pettymys jää juurtumaan mieleemme. Saatamme jopa halveksua sitä, minkä todellisuudessa pitäisi olla tavoitteemme, mutta emme voi pettää itseämme, eikä pettymyksen karvas maku haihdu sielustamme...
Me kaikki käymme läpi tämän vaiheen. Vaikka teeskentelisimme, ettemme välittäisi tällaisessa tilanteessa, syvällä sisimmässämme tunnemme itsemme musertuneiksi. Yksinkertaisesta syystä, että uskomme, ettemme tee mitään vaikutusta ympärillämme oleville ihmisille. Emmekä todellakaan tee niin, koska jokainen meistä on omien ongelmiensa partaalla...
Ja tässä piilee asian ydin... emme merkitse mitään ympärillämme oleville ihmisille. Parhaimmillaankin olemme vain numero, joka useimmiten unohdetaan elämän ensimmäisessä nurkassa. Koska jokaisella on omat ongelmansa ratkaistavana. Ja kohtaamme niin paljon ongelmia, että lopulta meillä ei ole aikaa omaksua muiden ongelmia...
Kyllä, yritämme olla mahdollisimman ystävällisiä, yritämme jopa olla empaattisia kanssaihmisiämme kohtaan... mutta tämä empatia loppuu sillä hetkellä, kun joudumme kohtaamaan omat demonimme... sillä miten voimme tukea kanssaihmisiämme, jos emme pysty edes pitämään päätämme veden pinnalla... jos hukumme masennukseen, joka lopulta vangitsee meidät jäisiin kynsiinsä? Ja meidän täytyy silti hymyillä maailmalle, ikään kuin kaikki virtaisi ihmeellisesti olemassaolossamme...
Taistelemme usein luontoamme vastaan näyttääksemme myötätuntoisilta niitä kohtaan, jotka tarvitsevat tukeamme. Koska tunteidemme näyttäminen vain syventää sielujamme hallitsevan melankolian riemua...
Ja niin me kuljemme läpi elämän. Pettymys tänään, ilo huomenna... painottaen enemmän elämän synkkiä vaiheita, sillä ne jättävät vahvemman jäljen sieluihimme. Mitä meidän pitäisi tehdä muuttaaksemme kohtaloamme? No, yritä aina unohtaa suru, sillä ainoa asia, jonka se tuo elämäämme, on melankolia ja lannistuminen... meidän on pakotettava itsemme näkemään elämän nurkkiin jäänyt kauneus, kuten runoilija kerran sanoi. Ja kun avaamme sydämemme arvostamaan maailman meille tarjoamia ihmeitä, pöyhistämme rintamme ja kuljemme eteenpäin etsien korkeinta onnea... aina kohti Nirvanaa, joka on määränpää, josta me kaikki unelmoimme...
Tania Miranda - Brasilia - 17.10.2025
========================================================================
E LA TRISTEZZA DOMINA LE NOSTRE VITE...
Spesso ci sentiamo persi in questo mondo meraviglioso e meraviglioso. Così persi che non riusciamo nemmeno ad apprezzarne la bellezza. E perché? Per molte ragioni. Dai problemi familiari agli incidenti quotidiani. Viviamo in un calderone eternamente bollente. Perché anche tra le fiamme c'è una bellezza, che può essere sia semplice che sinistra. Sì, tutto nella vita ha due facce...
Siamo abituati ad aspettarci sempre il meglio dalla vita, ma purtroppo non è così che suona la band. Ci sono momenti belli nella nostra vita, intervallati da altri meno belli. E sebbene entrambi durino la stessa quantità di tempo, quando siamo in una fase meno piacevole, sembra che il tempo si fermi...
Avete mai notato che quando siete felici, il tempo vola? E quando la tristezza bussa alla vostra porta, ogni secondo dura un'eternità... sarebbe così bello se fosse vero il contrario...
Mille cose diverse possono far cambiare improvvisamente la vostra percezione della vita. Un sorriso da una persona cara, un complimento... sono cose che risvegliano una sensazione meravigliosa nell'anima, illuminando tutto ciò che ci circonda. È come se qualcuno avesse premuto un interruttore nell'Universo e improvvisamente il mondo si fosse colorato, regalandoci quella meravigliosa sensazione di felicità... di piacere...
D'altra parte, basta una sola critica a qualcosa a cui teniamo perché il nostro mondo roseo crolli. Non importa quanto sia grande... diciamo... l'offesa. Se veniamo sminuiti per qualcosa, difficilmente la ingoieremo con calma. A seconda del contesto, possiamo rimanere imbronciati per un periodo di tempo indefinito. In alcuni casi, cadiamo così in basso nell'abisso della nostra mente che, senza aiuto, non riusciamo a rialzarci...
È curioso come siamo più sensibili a un insulto che a un complimento... quando qualcosa ci dispiace, quella sensazione impiega un po' a dissiparsi, a differenza di un complimento che, come i bei momenti, si dimentica in pochi minuti...
Quando ci sentiamo relegati al secondo, al terzo posto, il senso di abbandono, di non appartenenza, è così forte che, anche se fingiamo di non importare, la delusione rimane radicata nella nostra mente. Potremmo persino disdegnare quello che, in realtà, dovrebbe essere il nostro obiettivo, ma non possiamo ingannarci e il sapore amaro della delusione non svanisce dalla nostra anima...
Tutti attraversiamo questa fase. Anche fingendo di non importare di fronte a una situazione del genere, in fondo ci sentiamo devastati. Per il semplice motivo che crediamo di non fare alcuna differenza per le persone che ci circondano. E in realtà non lo facciamo, perché ognuno di noi è intrappolato nei propri problemi...
Ed è proprio qui il punto... non contiamo nulla per le persone che ci circondano. Nella migliore delle ipotesi, siamo solo un numero che, il più delle volte, viene dimenticato all'inizio della vita. Perché ognuno ha i suoi problemi da risolvere. E ci sono così tanti problemi che affrontiamo che alla fine non abbiamo tempo di assorbire i problemi degli altri...
Sì, cerchiamo di essere il più amichevoli possibile, cerchiamo persino di essere empatici con i nostri simili... ma questa empatia finisce nel momento in cui siamo costretti ad affrontare i nostri demoni... perché come possiamo sostenere i nostri simili se non riusciamo nemmeno a stare a galla... se stiamo annegando in una depressione che finisce per imprigionarci nelle sue gelide grinfie? E abbiamo ancora bisogno di sorridere al mondo, come se tutto scorresse meravigliosamente nella nostra esistenza...
Spesso lottiamo contro la nostra natura per apparire comprensivi verso chi ha bisogno del nostro sostegno. Perché mostrare ciò che proviamo veramente non farà che sprofondare ulteriormente nella malinconia che domina le nostre anime...
E così attraversiamo la vita. Una delusione oggi, una gioia domani... dando più enfasi alle fasi buie della vita, perché lasciano un segno più profondo nelle nostre anime. Cosa dovremmo fare per cambiare il nostro destino? Beh, cerchiamo sempre di mettere da parte la tristezza, perché l'unica cosa che porta nelle nostre vite è malinconia e scoraggiamento... dobbiamo sforzarci di vedere la bellezza che resta negli angoli della vita, come disse una volta il poeta. E, mentre apriamo il cuore per apprezzare le meraviglie che il mondo ci offre, gonfiamo il petto e andiamo avanti, alla ricerca della Felicità Suprema... sempre in movimento verso il Nirvana, che è la destinazione che tutti sogniamo...
Tania Miranda - Brasile - 17/10/2025
==========================================================================
ET LA TRISTESSE DOMINE NOS VIES...
Nous nous sentons souvent perdus dans ce monde magnifique et merveilleux. Tellement perdus que nous ne pouvons même pas en apprécier la beauté. Et pourquoi ? Pour de nombreuses raisons. Des problèmes familiaux aux incidents du quotidien. Nous vivons dans un chaudron en ébullition perpétuelle. Car même au milieu des flammes, il existe une beauté, à la fois simple et sinistre. Oui, dans la vie, tout a deux facettes...
Nous avons l'habitude d'attendre le meilleur de la vie, mais malheureusement, ce n'est pas le cas. Il y a des bons moments dans nos vies, entrecoupés de moins bons. Et bien que les deux durent la même durée, lorsque nous traversons une période difficile, on a l'impression que le temps s'arrête...
Avez-vous déjà remarqué que lorsque vous êtes heureux, le temps file à toute vitesse ? Et lorsque la tristesse frappe à votre porte, chaque seconde dure une éternité... ce serait tellement mieux si l'inverse était vrai...
Mille facteurs peuvent changer soudainement votre perception de la vie. Un sourire d'un être cher, un compliment… autant de choses qui éveillent un sentiment merveilleux en vous, illuminant tout autour de vous. C'est comme si quelqu'un actionnait un interrupteur dans l'Univers et que soudain, le monde prenait des couleurs, nous procurant ce merveilleux sentiment de bonheur… de plaisir…
D'un autre côté, il suffit d'une simple critique de quelque chose qui nous est cher pour que notre monde idyllique s'écroule. Peu importe l'ampleur de… disons… l'offense. Si on nous rabaisse pour quelque chose, on a du mal à l'accepter sereinement. Selon le contexte, on peut bouder indéfiniment. Parfois, nous nous enfonçons si profondément dans les profondeurs de notre esprit que, sans aide, nous sommes incapables de nous relever…
C'est étrange comme nous sommes plus sensibles à une insulte qu'à un compliment… Quand quelque chose nous déplaît, ce sentiment met du temps à se dissiper, contrairement à un compliment qui, comme les bons moments, s'oublie en quelques minutes…
Lorsque nous nous sentons relégués au second plan, le sentiment d'abandon, de ne pas appartenir, est si fort que, même en faisant semblant de ne pas nous en soucier, la déception reste gravée dans notre esprit. Nous pouvons même dédaigner ce qui, en réalité, devrait être notre objectif, mais il ne faut pas se leurrer, et le goût amer de la déception ne disparaît pas de notre âme…
Nous traversons tous cette phase. Même en faisant semblant de ne pas nous en soucier face à une telle situation, au fond de nous, nous nous sentons dévastés. Pour la simple raison que nous pensons ne pas faire la différence pour les autres. Et ce n'est pas le cas, car chacun de nous est pris dans ses propres problèmes…
Et c'est là tout l'enjeu… nous ne représentons rien pour ceux qui nous entourent. Au mieux, nous ne sommes qu'un numéro que l'on oublie souvent au premier tournant de la vie. Car chacun a ses propres problèmes à résoudre. Et nous sommes confrontés à tant de problèmes qu'au final, nous n'avons plus le temps d'assimiler ceux des autres…
Oui, nous essayons d'être aussi amicaux que possible, nous essayons même d'être empathiques envers nos semblables… mais cette empathie s'éteint dès que nous sommes contraints d'affronter nos propres démons… car comment soutenir nos semblables si nous n'arrivons même pas à garder la tête hors de l'eau… si nous sombrons dans une dépression qui finit par nous emprisonner dans ses griffes glacées ? Et pourtant, nous avons besoin de sourire au monde, comme si tout se déroulait à merveille dans notre existence…
Nous luttons souvent contre notre nature pour paraître compatissants envers ceux qui ont besoin de notre soutien. Car révéler nos vrais sentiments ne fait qu'accentuer la mélancolie qui nous envahit…
C'est ainsi que nous traversons la vie. Une déception aujourd'hui, une joie demain… en privilégiant les moments sombres, car ils laissent une empreinte plus profonde sur nos âmes. Que faire pour changer notre destin ? Eh bien, toujours essayer de mettre la tristesse de côté, car elle n'apporte que mélancolie et découragement… nous devons nous forcer à voir la beauté qui se cache dans les recoins de la vie, comme le disait le poète. Et, en ouvrant notre cœur pour apprécier les merveilles que le monde nous offre, nous bombons le torse et avançons, à la recherche du Bonheur suprême… toujours en route vers le Nirvana, la destination dont nous rêvons tous…
Tania Miranda - Brésil - 17/10/2025
======================================================================
UND TRAURIGKEIT DOMINIERT UNSER LEBEN...
Wir fühlen uns oft verloren in dieser wunderschönen Welt. So verloren, dass wir ihre Schönheit gar nicht mehr wertschätzen können. Und warum? Viele Gründe. Von familiären Problemen bis hin zu alltäglichen Vorfällen. Wir leben in einem ewig brodelnden Kessel. Denn selbst inmitten der Flammen gibt es eine Schönheit, die sowohl schlicht als auch unheimlich sein kann. Ja, alles im Leben hat zwei Seiten...
Wir sind es gewohnt, immer das Beste vom Leben zu erwarten, aber leider läuft es nicht so. Es gibt gute Momente in unserem Leben, durchsetzt mit weniger guten. Und obwohl beide gleich lange dauern, scheint es, als stünde die Zeit still, wenn wir uns in einer weniger angenehmen Phase befinden...
Ist dir schon einmal aufgefallen, dass die Zeit wie im Flug vergeht, wenn du glücklich bist? Und wenn die Traurigkeit an deine Tür klopft, dauert jede Sekunde eine Ewigkeit... Es wäre so schön, wenn das Gegenteil der Fall wäre...
Tausend verschiedene Dinge können deine Wahrnehmung des Lebens plötzlich verändern. Ein Lächeln von einem geliebten Menschen, ein Kompliment … all das weckt ein wunderbares Gefühl in unserer Seele und lässt alles um uns herum erstrahlen. Es ist, als hätte jemand im Universum einen Schalter umgelegt, und plötzlich wird die Welt bunt und bringt uns dieses wunderbare Gefühl von Glück … von Freude …
Andererseits genügt schon eine einzige Kritik an etwas, das uns lieb und teuer ist, und unsere rosige Welt zerbricht. Egal, wie groß die … sagen wir … Beleidigung ist. Wenn wir für etwas herabgesetzt werden, können wir es kaum ruhig hinnehmen. Je nach Kontext können wir ewig schmollen. Manchmal fallen wir so tief in den Abgrund unserer Gedanken, dass wir ohne Hilfe nicht mehr aufstehen können...
Es ist schon komisch, dass wir für eine Beleidigung empfänglicher sind als für ein Kompliment... Wenn uns etwas missfällt, dauert es eine Weile, bis dieses Gefühl verschwindet, im Gegensatz zu einem Kompliment, das, wie schöne Momente, innerhalb von Minuten vergessen ist...
Wenn wir uns auf den zweiten oder dritten Platz verwiesen fühlen, ist das Gefühl des Verlassenseins, des Nicht-Dazugehörens so stark, dass die Enttäuschung, selbst wenn wir so tun, als ob es uns egal wäre, in unserem Inneren tief verwurzelt bleibt. Wir mögen sogar das verachten, was eigentlich unser Ziel sein sollte, aber wir können uns nichts vormachen, und der bittere Geschmack der Enttäuschung verschwindet nicht aus unserer Seele...
Wir alle machen diese Phase durch. Selbst wenn wir in einer solchen Situation so tun, als ob es uns egal wäre, fühlen wir uns tief im Inneren am Boden zerstört. Aus dem einfachen Grund, weil wir glauben, dass wir für die Menschen um uns herum keinen Unterschied machen. Und das tun wir wirklich nicht, denn jeder von uns ist mit seinen eigenen Problemen beschäftigt...
Und genau darin liegt der Punkt... Wir bedeuten den Menschen um uns herum nichts. Bestenfalls sind wir nur eine Nummer, die oft schon im ersten Moment des Lebens vergessen wird. Denn jeder hat seine eigenen Probleme zu lösen. Und wir haben so viele Probleme, dass wir am Ende keine Zeit mehr haben, uns mit den Problemen anderer auseinanderzusetzen...
Ja, wir versuchen, so freundlich wie möglich zu sein, wir versuchen sogar, unseren Mitmenschen gegenüber einfühlsam zu sein... aber dieses Einfühlungsvermögen endet in dem Moment, in dem wir gezwungen sind, uns unseren eigenen Dämonen zu stellen... denn wie können wir unsere Mitmenschen unterstützen, wenn wir nicht einmal den Kopf über Wasser halten können... wenn wir in Depressionen ertrinken, die uns schließlich in ihren eisigen Fängen gefangen halten? Und wir müssen der Welt immer noch ein Lächeln schenken, als ob alles in unserem Leben wunderbar fließen würde...
Wir kämpfen oft gegen unsere Natur, um denen gegenüber mitfühlend zu wirken, die unsere Unterstützung brauchen. Denn wenn wir zeigen, wie wir uns wirklich fühlen, schwelgen wir nur noch tiefer in der Melancholie, die unsere Seele beherrscht …
Und so gehen wir durchs Leben. Heute Enttäuschung, morgen Freude … und betonen die dunklen Phasen des Lebens stärker, denn sie hinterlassen einen stärkeren Eindruck in unserer Seele. Was können wir tun, um unser Schicksal zu ändern? Nun, versuchen Sie immer, die Traurigkeit beiseite zu schieben, denn sie bringt nur Melancholie und Entmutigung in unser Leben … Wir müssen uns zwingen, die Schönheit in den Ecken des Lebens zu sehen, wie der Dichter einst sagte. Und wenn wir unsere Herzen öffnen, um die Wunder der Welt zu schätzen, strecken wir unsere Brust heraus und gehen voran, auf der Suche nach höchstem Glück … immer auf dem Weg zum Nirvana, dem Ziel, von dem wir alle träumen …
Tania Miranda – Brasilien – 17.10.2025
Comentários
Postar um comentário