REFLETINDO SOBRE A VIDA


REFLETINDO SOBRE A VIDA

Quando a temperatura à nossa volta cai, tudo o que desejamos é uma refeição quentinha e uma caminha aconchegante, com nossos cobertores e edredons, não é mesmo? Um chocolate quente ajuda a nos sentir confortáveis...  um par de meias, uma blusa de lã... e ficamos confortavelmente instalados no sofá da sala assistindo nosso programa favorito, até que finalmente nos entreguemos aos braços de Morfeu...

E então, com o corpo e a alma aquecidos, partimos para o Mundo dos Sonhos, onde veremos maravilhas em nosso estado de letargia... passamos a viver outra realidade, onde podemos ser princesas ou mendigas... podemos ter fartura ou penúria... viver um mundo de sonhos ou uma fábula de terror. Mas quando despertamos, esse Mundo de Fantasia é esquecido, e nossa vida retorna à rotina de cada dia...

Somos seres afortunados. Afinal, a maioria dos percalços que passamos nada são perto daqueles que algumas pobres almas enfrentam. Aquelas pessoas desvalidas, sem teto, sem proteção. Que tem como cobertor apenas um céu estrelado, isso quando as nuvens de chuva não vem cobrir o firmamento como um manto úmido e frio...

Quantas pessoas não vagam por esse plano, arrastando atrás de si um cobertor velho, sujo e rasgado, pés descalços e uma blusa fina, procurando no lixo algo que lhes possibilite sobreviver? Muitas reviram as latas de descarte de lanchonetes, à procura de algo que lhes sacie a fome, pois não conseguiram reunir moedas suficientes para ter uma refeição, por mais simples que fosse... 

E quando esse desvalido é uma criança, inocente e pura, que não compreende o porque sua vida é assim? Quando vê outras crianças brincando, alegres e felizes, muitas vezes desdenhando aquilo que graciosamente receberam... seu coraçãozinho sangra, com certeza. E, aos poucos vai se endurecendo, pois a vida é dura e só os mais fortes sobrevivem nessa imensa selva em que estão inseridos...

Sim, vivemos em um mundo onde a desigualdade impera. Alguns tem mais do que necessitariam para cem, mil vidas. E ainda assim, procuram aumentar o patrimônio, mesmo que às custas de seus semelhantes. Outros vivem o agora... levantam as mãos para o céu se conseguem um prato de comida... sobrevivem como conseguem...

Não existe, na Sociedade, o sentimento de União verdadeiro entre as pessoas. Muitas vezes esse sentimento não existe nem mesmo no seio familiar... que dirá na vida social, onde a lei que impera é "cada um por si e que vença o mais forte", mesmo que digamos a nós mesmas  que o Amor rege nossa vida...

Mas não precisa ser assim. Podemos e devemos acolher os mais necessitados. Distribuir, junto com um prato de comida, um sorriso, uma palavra amiga para aqueles que dela necessitem. Fazer do Amor nossa bandeira, tornar nosso mundo um lugar melhor para todos nós. Ser a Luz que ilumina não só o nosso coração, mas também o daqueles que gravitam ao nosso redor...

E só assim, no dia em que descermos do pedestal da Soberba, do Orgulho e do Egoísmo estaremos aptas a seguir a trilha do Amor e da Justiça... e quiçá, encontraremos o caminho do Paraíso Terrestre, onde a Guerra, o Ódio e a Violência não tem morada...

Tania Miranda    03/05/2025

========================================================================

REFLECTING ON LIFE

When the cold weather arrives, all we want is a warm meal and a cozy bed, with our blankets and duvets, right? A hot chocolate... a pair of socks, a wool sweater... and we stay comfortably installed on the couch watching our favorite program, until we surrender to the arms of Morpheus...

And then, with our body and soul warmed, we set off to the World of Dreams, where we will see wonders in our state of lethargy... but when we wake up, everything is forgotten, and we return to the routine of each day...

We are fortunate beings. After all, most of the hardships we go through are nothing compared to those that some poor souls face. Those helpless people, homeless, without protection. Whose only blanket is a starry sky, when the rain clouds don't come to cover the firmament like a damp and cold mantle... How many people wander through this plane, dragging behind them an old, dirty and torn blanket, bare feet and a thin blouse, searching through the trash for something that will allow them to survive? Many rummage through the trash cans of fast food restaurants, looking for something to satisfy their hunger, because they couldn't gather enough coins to have a meal, no matter how simple... And what about when this helpless person is a child, innocent and pure, who doesn't understand why his life is like this? When he sees other children playing, happy and joyful, often disdaining what they have graciously received... his little heart bleeds, for sure. And, little by little, it hardens, because life is hard and only the strongest survive in this immense jungle in which they are inserted... Yes, we live in a world where inequality reigns. Some have more than they would need for a hundred, a thousand lives. And yet, they seek to increase their wealth, even at the expense of their fellow men. Others live in the moment... they raise their hands to the sky if they get a plate of food... they survive as best they can...

There is no true feeling of unity among people in society. Often this feeling does not even exist within the family... let alone in social life, where the prevailing law is "every man for himself and may the strongest win", even if we tell ourselves that Love rules our lives...

But it does not have to be that way. We can and should welcome those most in need. Distribute, along with a plate of food, a smile, a friendly word to those who need it. Make Love our banner, make our world a better place for all of us. To be the Light that illuminates not only our hearts, but also those of those around us...

And only then, on the day we descend from the pedestal of Arrogance, Pride and Selfishness, will we be able to follow the path of Love and Justice... and perhaps, we will find the path to Earthly Paradise, where War, Hatred and Violence have no home...

Tania Miranda 03/05/2025

=========================================================================

REFLETINDO SOBRE A VIDA

Quando chega o frio, tudo o que desejamos é uma refeição quentinha e uma caminha aconchegante, com nossos cobertores e edredons, não é mesmo? Um chocolate quente...  um par de meias, uma blusa de lã... e ficamos confortavelmente instalados no sofá assistindo nosso programa favorito, até entregarmos aos braços de Morfeu...

E então, com o corpo e a alma aquecidos, partimos para o Mundo dos Sonhos, onde veremos maravilhas em nosso estado de letargia... mas quando despertamos, tudo é esquecido, e voltamos à rotina de cada dia...

Somos seres afortunados. Afinal, a maioria dos percalços que passamos nada são perto daqueles que algumas pobres almas enfrentam. Aquelas pessoas desvalidas, sem teto, sem proteção. Que tem como cobertor apenas um céu estrelado, isso quando as nuvens de chuva não vem cobrir o firmamento como um manto úmido e frio...

Quantas pessoas não vagam por esse plano, arrastando atrás de si um cobertor velho, sujo e rasgado, pés descalços e uma blusa fina, procurando no lixo algo que lhes possibilite sobreviver? Muitas reviram as latas de descarte de lanchonetes, à procura de algo que lhes sacie a fome, pois não conseguiram reunir moedas suficientes para ter uma refeição, por mais simples que fosse... 

E quando esse desvalido é uma criança, inocente e pura, que não compreende o porque sua vida é assim? Quando vê outras crianças brincando, alegres e felizes, muitas vezes desdenhando aquilo que graciosamente receberam... seu coraçãozinho sangra, com certeza. E, aos poucos vai se endurecendo, pois a vida é dura e só os mais fortes sobrevivem nessa imensa selva em que estão inseridos...

Sim, vivemos em um mundo onde a desigualdade impera. Alguns tem mais do que necessitariam para cem, mil vidas. E ainda assim, procuram aumentar o patrimônio, mesmo que às custas de seus semelhantes. Outros vivem o agora... levantam as mãos para o céu se conseguem um prato de comida... sobrevivem como conseguem...

Não existe, na Sociedade, o sentimento de União verdadeiro entre as pessoas. Muitas vezes esse sentimento não existe nem mesmo no seio familiar... que dirá na vida social, onde a lei que impera é "cada um por si e que vença o mais forte", mesmo que digamos a nós mesmas  que o Amor rege nossa vida...

Mas não precisa ser assim. Podemos e devemos acolher os mais necessitados. Distribuir, junto com um prato de comida, um sorriso, uma palavra amiga para aqueles que dela necessitem. Fazer do Amor nossa bandeira, tornar nosso mundo um lugar melhor para todos nós. Ser a Luz que ilumina não só o nosso coração, mas também o daqueles que gravitam ao nosso redor...

E só assim, no dia em que descermos do pedestal da Soberba, do Orgulho e do Egoísmo estaremos aptas a seguir a trilha do Amor e da Justiça... e quiçá, encontraremos o caminho do Paraíso Terrestre, onde a Guerra, o Ódio e a Violência não tem morada...

Tania Miranda    03/05/2025

=========================================================================

REFLEXIONANDO SOBRE LA VIDA

Cuando la temperatura a nuestro alrededor baja, lo único que queremos es una comida caliente y una cama acogedora, con nuestras mantas y edredones, ¿verdad? Un chocolate caliente nos ayuda a sentirnos cómodos... un par de calcetines, un jersey de lana... y nos instalamos cómodamente en el sofá del salón viendo nuestro programa favorito, hasta que por fin nos entregamos a los brazos de Morfeo...

Y entonces, con el cuerpo y el alma calentados, partimos hacia el Mundo de los Sueños, donde veremos maravillas en nuestro estado de letargo... comenzamos a vivir otra realidad, donde podemos ser princesas o mendigos... podemos tener abundancia o pobreza... vivir en un mundo de sueños o en una fábula de terror. Pero cuando despertamos, este mundo de fantasía se olvida y nuestras vidas vuelven a la rutina de la vida cotidiana...

Somos seres afortunados. Después de todo, la mayoría de las dificultades que atravesamos no son nada comparadas con las que enfrentan algunas pobres almas. Esa gente indefensa, sin hogar, sin protección. Eso que solo tiene como manta un cielo estrellado, es cuando las nubes de lluvia no vienen a cubrir el firmamento como una manta húmeda y fría...

¿Cuántas personas deambulan por este plano, arrastrando tras de sí una manta vieja, sucia y rota, los pies descalzos y una blusa fina, buscando entre la basura algo que les permita sobrevivir? Mucha gente hurgaba entre las latas desechadas de barritas de snack, buscando algo para saciar su hambre, ya que no conseguían reunir suficientes monedas para comer, por muy sencilla que fuese...

¿Y qué pasa cuando esa persona indefensa es un niño, inocente y puro, que no entiende por qué su vida es así? Cuando ves a otros niños jugando, felices y alegres, a menudo desdeñando lo que han recibido gentilmente... tu pequeño corazón sangra, seguro. Y, poco a poco, se hace más difícil, porque la vida es dura y sólo los más fuertes sobreviven en esta inmensa selva en la que están insertos...

Sí, vivimos en un mundo donde reina la desigualdad. Algunos tienen más de lo que necesitarían para cien, mil vidas. Y, aun así, buscan aumentar su riqueza, incluso a expensas de sus semejantes. Otros viven el ahora... levantan las manos al cielo si consiguen un plato de comida... sobreviven como pueden...

No existe un verdadero sentimiento de unidad entre las personas de la sociedad. Muchas veces este sentimiento ni siquiera existe dentro de la familia... y mucho menos en la vida social, donde la ley que impera es “cada uno por sí mismo y que gane el más fuerte”, aunque nos digamos que el Amor gobierna nuestras vidas...

Pero no tiene por qué ser así. Podemos y debemos acoger a los más necesitados. Distribuye, junto a un plato de comida, una sonrisa, una palabra amiga a quien la necesita. Hagamos del amor nuestra bandera, hagamos de nuestro mundo un lugar mejor para todos nosotros. Ser la Luz que ilumine no sólo nuestros corazones, sino también los de quienes nos rodean...

Y sólo entonces, el día que descendamos del pedestal de la Arrogancia, el Orgullo y el Egoísmo, podremos seguir el camino del Amor y la Justicia… y tal vez, encontremos el camino al Paraíso Terrenal, donde la Guerra, el Odio y la Violencia no tienen cabida…

Tania Miranda 05/03/2025

=========================================================================

REFLECTING ON LIFE

When the temperature around us drops, all we want is a warm meal and a cozy bed, with our blankets and duvets, right? A hot chocolate helps us feel comfortable... a pair of socks, a wool sweater... and we stay comfortably installed on the living room couch watching our favorite program, until we finally surrender ourselves to the arms of Morpheus...

And then, with our body and soul warmed, we set off to the World of Dreams, where we will see wonders in our state of lethargy... we begin to live another reality, where we can be princesses or beggars... we can have abundance or poverty... live a world of dreams or a horror fable. But when we wake up, this World of Fantasy is forgotten, and our life returns to the routine of each day...

We are fortunate beings. After all, most of the hardships we go through are nothing compared to those that some poor souls face. Those helpless people, homeless, without protection. Whose only blanket is a starry sky, when the rain clouds don't come to cover the firmament like a damp and cold mantle... How many people wander through this plane, dragging behind them an old, dirty and torn blanket, bare feet and a thin blouse, searching through the trash for something that will allow them to survive? Many rummage through the trash cans of fast food restaurants, looking for something to satisfy their hunger, because they couldn't gather enough coins to have a meal, no matter how simple... And what about when this helpless person is a child, innocent and pure, who doesn't understand why his life is like this? When he sees other children playing, happy and joyful, often disdaining what they have graciously received... his little heart bleeds, for sure. And, little by little, it hardens, because life is hard and only the strongest survive in this immense jungle in which they are inserted... Yes, we live in a world where inequality reigns. Some have more than they would need for a hundred, a thousand lives. And yet, they seek to increase their wealth, even at the expense of their fellow men. Others live in the moment... they raise their hands to the sky if they get a plate of food... they survive as best they can...

There is no true feeling of unity among people in society. Often this feeling does not even exist within the family... let alone in social life, where the prevailing law is "every man for himself and may the strongest win", even if we tell ourselves that Love rules our lives...

But it does not have to be that way. We can and should welcome those most in need. Distribute, along with a plate of food, a smile, a friendly word to those who need it. Make Love our banner, make our world a better place for all of us. To be the Light that illuminates not only our hearts, but also those of those around us...

And only then, on the day we descend from the pedestal of Arrogance, Pride and Selfishness, will we be able to follow the path of Love and Justice... and perhaps, we will find the path to Earthly Paradise, where War, Hatred and Violence have no home...

Tania Miranda 03/05/2025

=========================================================================

ELÄMÄN POHDINTAA

Kun ympärillämme oleva lämpötila laskee, haluamme vain lämpimän aterian ja mukavan sängyn peittoineen ja täkkeineen, eikö niin? Kuuma suklaa auttaa meitä tuntemaan olomme mukavaksi... sukat, villapaita... ja olemme mukavasti asettuneet olohuoneen sohvalle katsomaan lempiohjelmaamme, kunnes lopulta antaudumme Morpheuksen syliin...

Ja sitten, kehomme ja sielumme lämmenneet, lähdemme Unelmien maailmaan, jossa näemme ihmeitä unen lamaannuttua... alamme elää toisenlaista todellisuutta, jossa voimme olla prinsessoja tai kerjäläisiä... meillä voi olla yltäkylläisyyttä tai köyhyyttä... elää unelmien maailmassa tai kauhun tarinassa. Mutta kun heräämme, tämä fantasiamaailma unohtuu ja elämämme palaa arjen rutiineihin...

Olemme onnekkaita olentoja. Loppujen lopuksi useimmat koettelemukset, joita koemme, ovat mitään verrattuna siihen, mitä jotkut köyhät sielut kohtaavat. Nuo avuttomat ihmiset, kodittomat, ilman suojaa. Jolla on vain tähtitaivas peittonaan, silloin sadepilvet eivät peitä taivaankannen kuin kostea ja kylmä peitto...

Kuinka moni ihminen vaeltaa tällä koneella raahaten perässään vanhaa, likaista ja repaleista peittoa, paljaita jalkoja ja ohutta puseroa, etsien roskista jotain, mikä auttaisi heitä selviytymään? Monet ihmiset penkoivat hylättyjä välipalapatukoiden tölkkejä etsien tyydyttävää ruokaa, sillä he eivät kyenneet keräämään tarpeeksi kolikoita ateriaan, olipa se kuinka yksinkertaista tahansa...

Ja mitä tapahtuu, kun tämä avuton ihminen on lapsi, viaton ja puhdas, joka ei ymmärrä, miksi hänen elämänsä on tällaista? Kun näet muiden lasten leikkivän onnellisina ja iloisina, usein halveksien sitä, mitä he ovat ystävällisesti vastaanottaneet... pieni sydämesi vuotaa verta, siitä ei ole epäilystäkään. Ja pikkuhiljaa se vaikeutuu, koska elämä on kovaa ja vain vahvimmat selviävät tässä valtavassa viidakossa, johon heidät on tungettu...

Kyllä, elämme maailmassa, jossa eriarvoisuus vallitsee. Joillakin on enemmän kuin he tarvitsisivat sadan, tuhannen hengen tarpeisiin. Ja silti he pyrkivät lisäämään vaurauttaan, jopa lähimmäistensä kustannuksella. Toiset elävät nykyhetkessä... he nostavat kätensä taivasta kohti, jos saavat lautasellisen ruokaa... he selviävät parhaansa mukaan...

Yhteiskunnassa ei ole aitoa yhtenäisyyden tunnetta ihmisten välillä. Usein tätä tunnetta ei ole edes perheessä... saati sitten sosiaalisessa elämässä, jossa vallitseva laki on "jokainen on oma itsensä ja vahvin voittakoon", vaikka sanoisimmekin itsellemme, että rakkaus hallitsee elämäämme...

Mutta sen ei tarvitse olla niin. Meidän täytyy ja voimme toivottaa tervetulleiksi ne, jotka sitä eniten tarvitsevat. Jaa ruokalautasen ohella hymy ja ystävällinen sana niille, jotka sitä tarvitsevat. Tehkäämme rakkaudesta lippumme, tehkäämme maailmastamme parempi paikka meille kaikille. Ollaksemme Valo, joka valaisee paitsi meidän sydämemme, myös ympärillämme olevien...

Ja vasta sitten, päivänä, jona laskeudumme Ylimielisyyden, Ylpeyden ja Itsekkyyden jalustalta, pystymme seuraamaan Rakkauden ja Oikeudenmukaisuuden polkua... ja kenties löydämme polun Maalliseen Paratiisiin, jossa sodalla, vihalla ja väkivallalla ei ole kotia...

Tania Miranda 03.05.2025

=========================================================================

RÉFLEXION SUR LA VIE

Lorsque la température autour de nous baisse, tout ce que nous voulons, c'est un repas chaud et un lit douillet, avec nos couvertures et nos couettes, n'est-ce pas ? Un chocolat chaud nous aide à nous sentir bien... une paire de chaussettes, un pull en laine... et nous voilà confortablement installés sur le canapé du salon à regarder notre programme préféré, jusqu'à ce que nous nous abandonnions enfin dans les bras de Morphée...

Et puis, avec nos corps et nos âmes réchauffés, nous partons vers le Monde des Rêves, où nous verrons des merveilles dans notre état de léthargie... nous commençons à vivre une autre réalité, où nous pouvons être des princesses ou des mendiants... nous pouvons avoir l'abondance ou la pauvreté... vivre dans un monde de rêves ou une fable de terreur. Mais quand nous nous réveillons, ce monde fantastique est oublié et nos vies reviennent à la routine de la vie quotidienne...

Nous sommes des êtres chanceux. Après tout, la plupart des difficultés que nous traversons ne sont rien comparées à ce à quoi certaines pauvres âmes sont confrontées. Ces gens sans défense, sans abri, sans protection. Qui n'a qu'un ciel étoilé comme couverture, c'est-à-dire lorsque les nuages ​​de pluie ne viennent pas recouvrir le firmament comme une couverture humide et froide...

Combien de personnes errent dans ce plan, traînant derrière elles une vieille couverture sale et déchirée, pieds nus et un chemisier fin, fouillant dans les poubelles pour trouver quelque chose qui leur permettra de survivre ? De nombreuses personnes ont fouillé dans les boîtes de conserve de barres de céréales jetées, à la recherche de quelque chose pour satisfaire leur faim, car elles n'étaient pas en mesure de rassembler suffisamment de pièces pour avoir un repas, aussi simple soit-il...

Et que se passe-t-il lorsque cette personne sans défense est un enfant, innocent et pur, qui ne comprend pas pourquoi sa vie est ainsi ? Quand vous voyez d'autres enfants jouer, heureux et joyeux, souvent dédaignant ce qu'ils ont gracieusement reçu... votre petit cœur saigne, c'est sûr. Et, petit à petit, cela devient plus dur, car la vie est dure et seuls les plus forts survivent dans cette immense jungle dans laquelle ils sont insérés...

Oui, nous vivons dans un monde où règne l’inégalité. Certains ont plus que ce dont ils auraient besoin pour cent, mille vies. Et pourtant, ils cherchent à accroître leur richesse, même au détriment de leurs semblables. D'autres vivent dans le présent... ils lèvent les mains vers le ciel s'ils reçoivent une assiette de nourriture... ils survivent du mieux qu'ils peuvent...

Il n’existe pas de véritable sentiment d’unité parmi les gens de la société. Bien souvent, ce sentiment n'existe même pas au sein de la famille... et encore moins dans la vie sociale, où la loi qui prévaut est "chacun pour soi et que le plus fort gagne", même si nous nous disons que l'Amour gouverne nos vies...

Mais cela ne doit pas forcément être ainsi. Nous pouvons et devons accueillir ceux qui en ont le plus besoin. Distribuez, avec une assiette de nourriture, un sourire, un mot amical à ceux qui en ont besoin. Faites de l’amour notre drapeau, faites de notre monde un endroit meilleur pour nous tous. Être la Lumière qui illumine non seulement nos cœurs, mais aussi ceux de ceux qui nous entourent...

Et seulement alors, le jour où nous descendrons du piédestal de l'arrogance, de l'orgueil et de l'égoïsme, pourrons-nous suivre le chemin de l'amour et de la justice... et peut-être trouverons-nous le chemin du paradis terrestre, où la guerre, la haine et la violence n'ont pas leur place...

Tania Miranda 03/05/2025

========================================================================

RIFLETTENDO SULLA VITA

Quando la temperatura intorno a noi scende, tutto ciò che desideriamo è un pasto caldo e un letto accogliente, con coperte e piumoni, giusto? Una cioccolata calda ci aiuta a sentirci a nostro agio... un paio di calzini, un maglione di lana... e siamo comodamente sistemati sul divano del soggiorno a guardare il nostro programma preferito, finché finalmente non ci abbandoniamo tra le braccia di Morfeo...

E poi, con i nostri corpi e le nostre anime riscaldati, partiamo per il Mondo dei Sogni, dove vedremo meraviglie nel nostro stato di letargia... iniziamo a vivere un'altra realtà, dove possiamo essere principesse o mendicanti... possiamo avere abbondanza o povertà... vivere in un mondo di sogni o in una favola del terrore. Ma quando ci svegliamo, questo Mondo Fantastico viene dimenticato e le nostre vite tornano alla routine di tutti i giorni...

Siamo esseri fortunati. Dopotutto, la maggior parte delle difficoltà che affrontiamo non sono nulla in confronto a quelle che affrontano alcune povere anime. Quelle persone indifese, senza casa, senza protezione. Che ha come coperta solo il cielo stellato, cioè quando le nuvole cariche di pioggia non arrivano a coprire il firmamento come una coperta umida e fredda...

Quante persone vagano su questo piano trascinandosi dietro una vecchia coperta sporca e strappata, piedi nudi e una camicetta sottile, cercando tra i rifiuti qualcosa che permetta loro di sopravvivere? Molte persone frugavano tra le lattine abbandonate degli snack bar, cercando qualcosa con cui soddisfare la fame, dato che non riuscivano a raccogliere abbastanza monete per un pasto, non importa quanto semplice...

E cosa succede quando questa persona indifesa è un bambino, innocente e puro, che non capisce perché la sua vita è così? Quando vedi altri bambini giocare, felici e gioiosi, spesso disdegnando ciò che hanno ricevuto con grazia... il tuo cuoricino sanguina, di sicuro. E, a poco a poco, diventa più difficile, perché la vita è dura e solo i più forti sopravvivono in questa immensa giungla in cui sono intrappolati...

Sì, viviamo in un mondo in cui regna la disuguaglianza. Alcuni hanno più di quanto necessiterebbero per cento, mille vite. E tuttavia cercano di aumentare la propria ricchezza, anche a spese dei loro simili. Altri vivono nel presente... alzano le mani al cielo se ricevono un piatto di cibo... sopravvivono come meglio possono...

Non esiste un vero senso di unità tra le persone nella società. Molte volte questo sentimento non esiste nemmeno all'interno della famiglia... figuriamoci nella vita sociale, dove la legge vigente è "ognuno per sé e vinca il più forte", anche se ci diciamo che è l'Amore a governare le nostre vite...

Ma non deve essere per forza così. Possiamo e dobbiamo accogliere chi è più nel bisogno. Distribuisci, insieme al cibo, un sorriso e una parola amichevole a chi ne ha bisogno. Facciamo dell'Amore la nostra bandiera, rendiamo il mondo un posto migliore per tutti noi. Essere la Luce che illumina non solo i nostri cuori, ma anche quelli di chi ci circonda...

E solo allora, il giorno in cui scenderemo dal piedistallo dell'Arroganza, dell'Orgoglio e dell'Egoismo, saremo in grado di seguire la via dell'Amore e della Giustizia... e forse troveremo la strada per il Paradiso Terrestre, dove Guerra, Odio e Violenza non hanno casa...

Tania Miranda 03/05/2025

Comentários

Postagens mais visitadas deste blog

SELF-ACCEPTANCE

23 - A NEW DIRECTION

Sisyphe...